به راستى اگر همه بندگان پيوسته در طاعت خدا باشند هيچ مانع و جلوگيرى نخواهند داشت و اگر به نافرمانى‌اش پردازند و او بخواهد ميان آنان و نافرمانى حايل شود مى‌تواند و چنين نيست كه هر كس توانايى حايل شدن ميان او و كردارش را داشته باشد و جلوگيرى از انجام دادن آن را نكند و وى مرتكب آن گردد، او عامل واداركننده به آن به شمار آيد [زيرا قدرت بر جلوگيرى كردن، سبب نسبت دادن فعل نمى‌گردد].

22- هنگامى كه ابراهيم- پسر پيامبر 6- جان مى‌داد، پيامبر خطاب به او فرمود:

اگر نبود كه در گذشته، پيش فرستاده به جا مانده است و اينكه آخر به اول مى‌پيوندد، اى ابراهيم! ما در [مرگ‌] تو سخت غمگين مى‌گشتيم. آنگاه چشم پيامبر اشكين شد و فرمود: چشم، گريان و دل، نالان مى‌گردد ولى چيزى جز سخنان خداپسندانه نگوييم؛ اى ابراهيم! ما در باره [مرگ‌] تو اندوهگين هستيم.

23- زيبايى در زبان است.

24- دانش را از دست مردم نربايند ولى دانشمندان ربوده شوند تا جايى كه دانشمندى باقى نماند و مردم، نادانان را به سرورى گيرند، چون از ايشان فتوى خواهند، آنان بدون علم و دانش فتوى دهند، پس گمراه شوند و گمراه نمايند.

25- بهترين جهاد امّت من، انتظار فرج است.

26- جوانمردى ما اهل بيت، گذشت از كسى است كه به ما ستم كند و عطا و بخشش به آن كه از ما دريغ نمايد.

27- مورد غبطه قرارگيرنده‌ترين دوستانم از امّتم نزد من مردى است اندك مال، بهره‌مند از نماز كه در نهان، پروردگارش را به خوبى عبادت نمايد، گمنام در بين مردم مى‌باشد، روزيش به اندازه گذرانش است پس بر آن شكيبا بماند و چون بميرد ميراثش كم و گريه‌كنانش اندك باشند.

28- رنج و سختى و غمى- حتى اگر آن غم ملال خاطرى باشد- به مؤمن نرسد مگر آن كه خداوند در قبال آن از گناهان وى محو نمايد.

29- هر كس هر چه [دلش‌] خواست بخورد و هر چه دوست داشت بپوشد و هر چه از مركبها [نظرش را گرفت‌] سوار شود، خداوند [با نظر لطف آميز] به او ننگرد تا او به مرگ اندر شود يا آن كارها را وانهد.