سفارش امام صادق 7 به ابو جعفر محمّد بن نعمان احول‌

ابو جعفر احول گويد: امام صادق 7 به من فرمود: به راستى، خداوند عزيز و جليل در قرآن، مردمى را به خاطر افشاگرى سرزنش كرده است. پرسيدم: فدايت شوم در كجاى قرآن چنين فرموده است؟ فرمود: اين آيه است: «و چون خبرى حاكى از ايمنى يا وحشت به آنان برسد، انتشارش دهند» [سوره نساء (4)، آيه 83]، سپس امام صادق 7 فرمود: كسى كه راز ما را بر زيان ما فاش نمايد همچون كسى است كه بر روى ما شمشير كشيده است، خدا مورد رحمت قرار دهد بنده‌اى را كه علم محرمانه ما را بشنود و آن را زير پاى خود دفن نمايد [تا از دسترس مخالفان به دور ماند،] به خدا سوگند كه شناخت من از بدكاران شما بهتر از شناخت دامپزشك به احوال چهارپايان است، آن بدكاران همان كسانى‌اند كه قرآن را جز به ناهنجار قرائت نكنند و نماز را جز در آخر وقت [يا آخر صف‌] نگزارند و زبانشان را نگه ندارند.

بدان كه چون حسن بن على عليهما السّلام در اثر نيزه دشمن آسيب ديد و مردم در باره حكومت امام حسن 7 به اختلاف پرداختند، امام [مجبور شد] حكومت را به معاويه واگذار نمايد، شيعيان بر امام حسن 7 چنين سلام گفتند: سلام بر تو اى خواركننده مؤمنان! امام نيز در پاسخ آنها گفت: من خواركننده مؤمنان نيستم بلكه عزيزكننده ايشانم؛ زيرا همين كه احساس كردم كه شما توان مقاومت در برابر ياران معاويه را نداريد، حكومت را به معاويه واگذار نمودم تا بتوانيم در ميان آنان بمانيم، اين اقدام من مانند اقدام آن عالم [همسفر موسى 7‌] است كه به كشتى عيب و آسيب رساند تا براى صاحبان آن باقى بماند. رفتار من با شما نيز چنين است تا در ميان آنان زنده بمانيم.

اى پسر نعمان! همانا من حديثى با يكى از شما بازگويم و او از قول من آن حديث را در هر جا بازگو نمايد و به اين خاطر من [از روى تقيّه‌] به لعن او پردازم و اظهار بيزارى از او را جايز شمارم؛ زيرا پدرم هميشه و بارها مى‌فرمود: چه چيزى روشنى بخش‌تر است براى چشم از تقيه؟ همانا تقيّه سپر مؤمن است و اگر تقيّه نبود خداوند عبادت نمى‌شد و خداوند عزيز و جليل فرموده است: «مؤمنان نبايد كافران را به جاى مؤمنان به دوستى بگيرند و هر كه چنين كند، در هيچ چيز او را از دوستى خدا بهره‌اى نيست، مگر اينكه از آنان به نوعى تقيه نماييد» [آل عمران [3]، آيه 28].