و بر آفريدگان من بزرگى نفروشد و گرسنه را سير سازد و برهنه را بپوشاند و به مصيبت ديده مهربانى نمايد و غريب را جاى دهد؛ چنين كسى مانند خورشيد مى‌درخشد و من در تاريكيها براى او نور دهم و در نادانى براى او بردبارى در برابر خشم را نصيب سازم و در سايه عزّت خود از او پاسدارى نمايم و فرشتگانم را محافظ او قرار دهم و آن بنده مرا بخواند و من پاسخش گويم، از من درخواست نمايد به او عطا كنم. چنين بنده‌اى نزد من همچون باغهاى بهشت است كه ميوه‌هايش بى‌نظير و تغيير ناپذيراست.

اى پسر جندب! سلام برهنه است و جامه‌اش حيا و زيورش وقار و مردانگيش كار خوب مى‌باشد و ستون اسلام خويشتن‌دارى است. هر چيزى را پايه‌اى است و پايه اسلام دوست داشتن ما اهل بيت است.

اى پسر جندب! به راستى، خداى تبارك و تعالى را با رويى است از نور، پيچيده شده به زبرجد و حرير، آراسته به سندس و ديبا، اين بارو، ميان دوستان و دشمنان ما كشيده مى‌شود و آن گاه كه در اثر طولانى بودن توقّف در روز محشر، مغزها جوشان و جانها به گلوگاه روان و جگرها بريان گردد، دوستداران خدا را به آن بارو داخل نمايند و آنان در امان و پناه الهى قرار گيرند. در آنجا هر چه دل خواهد و ديده‌ها پسندد و لذّت برد، مهيّاست. دشمنان خدا را [در آن روز] عرق دهان بسته، ترس و هراس بند دلشان را پاره كرده و به آنچه كه خدا براى آنان مهيّا نموده بنگرند و بگويند: «ما را چه شده است كه مردانى را كه ما آنان را از زمره تبهكاران مى‌شمرديم نمى‌بينيم؟» [سوره ص (38)، آيه 62]. پس در اين هنگام دوستداران خدا به آنان بنگرند و بر آنان بخندند. و اين است معنى فرمايش خداوند كه فرموده است: «آيا آنان را در دنيا به ريشخند مى‌گرفتيم يا چشمهاى ما بر آنان نمى‌افتد؟» [سوره ص (38)، آيه 63]. و نيز فرمايش او:

«امروز، مؤمنانند كه بر كافران خنده مى‌زنند كه بر تختهاى خود نشسته نظاره مى‌كنند» [سوره مطفّفين (83)، آيه 34- 35]، پس كسى نماند كه به مؤمنى از دوستان ما و لو با گفتن كلمه‌اى يارى كرده باشد مگر اينكه خداوند او را بى‌حساب به بهشت ببرد.