اى مردم! بى‌گمان [ريختن‌] خونهايتان و آبروهايتان بر شما حرام است تا به پروردگار خود برسيد، همچون حرمت امروزتان در همين سرزمين خودتان؛ هان! آيا به خوبى رسالت خويش را رساندم؟ بار الها تو خود شاهد باشد! پس هر كس را امانتى سپردند، بايد آن را به كسى كه او را بر آن امين دانسته است برگرداند. همانا هر ربايى كه در روزگار جاهليّت بوده است لغو و باطل است و به راستى نخستين ربايى كه به لغو آن آغاز كنم بهره پولهاى [عمويم‌] عباس بن عبد المطّلب است و همانا هر خونى كه در روزگار جاهليّت ريخته شده باشد، مجازاتش لغو مى‌گردد و نخستين خونى را كه از خونهاى روزگار جاهليّت لغو مى‌سازم، خون عامر بن ربيعه پسر حارث بن عبد المطّلب است [كه در زمان جاهليّت در جستجوى دايه‌اى بود كه قبيله بنى هذيل او را كشتند]. و همانا كارها و رسم‌هاى افتخار آميز عصر جاهليّت ملغى است به جز دربانى و خدمتگزارى خانه كعبه و آب دادن به حاجيان. و در قتل عمد، قصاص است و در شبه عمد كه به وسيله عصا و سنگ صورت مى‌گيرد، صد شتر ديه‌اش مى‌شود و هر كه فزون‌تر خواهد به جاهليّت بازگشته است. اى مردم! همانا شيطان نوميد شده از اينكه در سرزمين شما مورد پرستش قرار گيرد ولى پاره‌اى از كارهايتان كه آنها را كم اهميت و كوچك مى‌شماريد، سبب خشنودى اوست. اى مردم! «نسي‌ء [يعنى ماهى را تغيير و تبديل كردن به ماهى ديگر و حكم ماه حرامى را در هر سه سال، سالى ده روز به ماهى متأخر انداختن كه بدعت زمان جاهليّت بود] افزايش در كفر است كه كافران به آن وسيله به گمراهى كشيده مى‌شوند؛ زيرا در سالى آن ماه را حلال مى‌شمارند و در سالى حرام تا با شماره ماه‌هايى كه خداوند حرام گردانده است، همساز و برابر شوند، در نتيجه آنچه را خداوند حرام شمرده است حلال شمارند». [سوره توبه، آيه 37] و به راستى، زمان دايره‌وار است همچنان كه روزى كه خدا آسمانها و زمين را آفريد چنين شكلى داشت. «در حقيقت، شماره ماه‌ها نزد خدا، از روزى كه آسمانها و زمين را آفريد، در كتاب [علم‌] خدا، دوازده ماه است؛ از اين [دوازده ماه‌]، چهارده، [ماه‌] حرام است. [سوره توبه، آيه 36] سه ماه پياپى است؛ ذى القعده، ذى الحجّه و محرّم؛ و ماه رجب كه بين ماه جمادى و ماه شعبان قرار دارد؛ هان! آيا پيام را رساندم؟ بار الها خود گواه باش! اى مردم! همانا زنانتان بر شما حقّى دارند و شما نيز بر آنان حقّى داريد؛ حقّ شما بر آنان اين است كه كسى را به بسترتان راه ندهند [يعنى پاكدامن باشند و خيانت نكنند] و كسى را كه نمى‌پسنديد بدون اجازه شما به خانه‌هايتان راه ندهند؛ و هرزگى نكنند پس اگر چنين كردند خداوند به شما اجازه داده كه بر ايشان سخت گيريد و در خوابگاه‌ها تركشان نماييد و [اگر راه نيامدند] به زدنى كه تند و شديد نباشد بزنيدشان، پس اگر از اين كارشان دست كشيدند و از شما فرمان بردند، بر شماست كه خوراك و پوشاك ايشان را به اندازه متعارف تأمين نماييد.