نامه امام سجاد 7 به محمّد بن مسلم زهرى كه در آن وى را نصيحت كرده‌

خداوند، ما و تو را از فتنه‌ها حفظ كند و بر تو رحم نمايد تا گرفتار دوزخ نشوى؛ در حقيقت، تو به حال و روزى افتاده‌اى كه جا دارد هر كه تو را در اين حال و وضع بيند بر تو دلسوزى نمايد. به تحقيق، بار نعمت‌هاى الهى كه تو را از تنى سالم و عمرى طولانى برخوردار ساخته بر دوش تو سنگين شده، حجّتهاى خدا بر تو تمام گشته چرا كه تو را با كتابش آشنا ساخته و فهم دين خود را به تو آموخته و سنّت پيامبرش را به تو معرفى كرده و در برابر هر نعمتى كه به تو داده و هر حجّتى كه براى تو آورده، وظيفه‌اى را بر دوش تو نهاده كه مورد نظر اوست و اين همه، براى آن است كه ميزان سپاسگزارى تو را آزمايش نمايد و لطف و فضل خود را بر تو آشكار سازد و در اين خصوص فرموده است: «اگر واقعا سپاسگزارى كنيد، نعمت شما را افزون خواهم كرد و اگر ناسپاسى نماييد، قطعا عذاب من سخت خواهد بود» [سوره ابراهيم (14)، آيه 7]؛ پس بنگر فرداى قيامت كه در پيشگاه خدا خواهى ايستاد چگونه مردى خواهى بود؟ آن روزى كه خدا در باره نعمتهاى خويش از تو بازجويى نمايد كه چگونه حقّ آنها را رعايت كرده‌اى؟ و در خصوص حجّتهاى خود سؤال نمايد كه چگونه با آنها برخورد نموده‌اى؟ مبادا گمان كنى كه خدا از تو عذرى پذيرد و به تقصير تو راضى گردد.

هيهات هيهات! اين چنين نيست. خداوند در قرآن علما را مسئول دانسته آنجا كه فرموده: «حتما بايد آن را به وضوح براى مردم بيان نماييد و كتمانش مكنيد» [سوره آل عمران (3)، آيه 187].

و بدان كه كمترين چيزى كه كتمان نموده‌اى و سبكترين بارى كه بر دوش دارى اين است كه با انس خود، ستمگر را از وحشت تنهايى رها ساخته‌اى و راه گمراهى را با نزديك شدن به او و پذيرفتن دعوتش، برايش هموار كرده‌اى؛ وه! چه مى‌ترسم كه فرداى قيامت همراه با خيانتكاران گرفتار گناه خود باشى و به خاطر درآمدى كه در اثر كمك به ستمگران به دست آورده‌اى مورد بازخواست قرار گيرى؛ زيرا تو چيزى را دريافت كرده‌اى كه نه از آن تو است و نه از آن كسى كه آن را به تو بخشيده است و به كسى نزديك شده‌اى كه حقّ هيچ كس را نپرداخته است و تو نيز از اين نزديكى خود به او براى جلوگيرى از باطل استفاده نكرده‌اى و كسى را كه به جنگ خدا رفته دوست داشته‌اى. آيا غير از اين است كه دعوت آنها از تو براى اين بود كه تو را محور چرخش دستگاه ظلم و ستم خود قرار دهند؟! و با پل قرار دادن تو راهى براى گرفتار ساختن مردم پيدا كردند و تو را نردبان گمراهى و مبلّغ تباهكارى و پوينده راه خود نمودند. در تو نسبت به علماء [آل محمّد عليهم السّلام‌] بذر شك و شبهه كاشتند و به وسيله تو دل نادانان را صيد كردند