150- آمرزش‌طلبى همراه اصرار بر گناه، خود گناه جديدى است.

151- شناخت خدايى را كه مى‌پرستيد در دلهاى خود جا دهيد تا عبادت با جوارح و اعضا براى شما سودبخش باشد.

152- آن كه دينش را وسيله خوردن سازد نصيبش از دين همان باشد كه مى‌خورد.

153- ايمان، گفتارى است پذيرفتنى و كارى است قابل عمل و شناختى است قابل درك.

154- ايمان بر چهار پايه استوار است: توكّل بر خدا، واگذارى امور به خدا، تسليم شدن در برابر فرمان الهى و راضى بودن به قضاى خدا. و پايه‌هاى كفر چهار چيز است: شيفتگى [به دنيا]، هراس، خشم و شهوت.

155- هر كه در دنيا پارسايى گزيند و بر ذلّت آن بى‌تابى ننمايد و براى كسب عزّت در آن به رقابت نپردازد، خدا او را بدون هدايت خلق، راهنمايى كند و بدون آموختن او را بياموزد و حكمت را در دلش جاسازى نمايد و بر زبانش جارى سازد.

156- خدا را بندگانى است كه با دل و درونى خالص با او سودا نمايند و خداوند نيز پاداش خالص خود را به آنان ارزانى نمايد؛ اينان در روز قيامت نامه اعمالشان به پاكى عبور كند و چون در پيشگاه او بايستند نامه اعمالشان را پر از اسرارى سازد كه با او در ميان گذاشته بودند.

157- اخلاقتان را رام خوبى‌ها بسازيد و به سوى بزرگواريها بكشانيد و خود را به بردبارى عادت دهيد و بر مقدّم داشتن ايثارى كه نفستان شما را از آن باز مى‌دارد شكيبايى نماييد و مردم را زير ذره‌بين مگذاريد و با چشم پوشى از امور پست و مسائل پيش پا افتاده، قدر و ارزش خود را بالا بريد. افراد ناتوانى كه انتظار كمك از شما دارند و شما نمى‌توانيد انتظار آنان را برآورده سازيد، حد اقل از وجاهت و اعتبار خود [نزد ديگران‌] استفاده كنيد و آنها را در برابر مشكلات سر پا نگهداريد.