اگر خدا صلاح مورچه را مى‌خواست به او بال نمى‌داد.

139- متاع دنيا همانند گياهى است خشك و ميراث آن مشتى گوسفند و شتر است.

به اندك روزى آن خرسند شدن بهتر است از مال اندوزى در آن. دل كندن از آن خوشتر است از دل دادن به آن. هر كه مال فراوان اندوخته محكوم به تنگدستى است، هر كه از دنيا بى‌نيازى جسته به آسودگى رسيده و هر كه را ظاهر دلفريب آن خيره‌اش نمايد به سزاى آن، ديدگانش را ز پى، كورى رسد و هر كه به آن دل بندد، دلش را از اندوه لبريز سازد و آن اندوه‌ها بر صحنه دلش چون كره‌اى كه بر روى ظرف كره‌گيرى بر قصد، به رقص پردازند. غمى مشغولش سازد و اندوهى غمگينش نمايد، چنين بود تا آن گاه كه راه نفسش بسته شود و شاهرگ حياتش را ببرند و در گوشه‌اى افتاده شده كه گرفتن جانش بر خداوند آسان بود و چال كردنش در گور بر نيكان سهل. همانا مؤمن پندگيرانه به دنيا نگرد و از آن به اندازه ضرورت مى‌خورد و گفتار در باره آن را به گوش ناخشنودى و دشمنى مى‌شنود.

140- بردبارى فرا گيريد؛ زيرا بردبارى دوست و وزير مؤمن است و دانش راهنما و مدارا برادر و عقل يار و صبر فرمانده لشكر اوست.

141- به مردى كه در ژنده‌پوشى و رياضت افراط كرده بود فرمود: اى فلان! آيا فرمايش خدا را نشنيده‌اى كه فرمود: «و اما نعمت پروردگار خويش را بازگو» [سوره ضحى (93)، آيه 11] به خدا سوگند! نعمت الهى را به عمل خود منتشر كنى نزد خدا بهتر از آن است كه به زبان خود منتشر نمايى.

142- أمير المؤمنين على 7 به فرزندش امام حسن 7 فرمود: تو را سفارش مى‌كنم به تقواى الهى و بر پا داشتن نماز به وقت آن و دادن زكات در جاى مناسب خود. و همچنين سفارش مى‌كنم به گذشت از گناه و فرو خوردن خشم و به جاى آوردن صله رحم، بردبار بودن در برابر نادان و آموختن علم دين و بررسى در كار و مواظبت بر قرآن و خوش همسايگى و امر به معروف و نهى از منكر و كناره‌جويى از تمام هرزگيها و از هر چيز كه در آن نافرمانى از خدا باشد.