فرمايش على 7 در باره راويان حديث‌

سليم بن قيس به أمير المؤمنين على 7 عرض كرد: همانا من از سلمان و ابو ذر و مقداد احاديثى در باره تفسير قرآن و فرمايشات پيامبر 6 شنيدم و سپس از شما هم تصديق منقولات آنها را مى‌شنوم، در حالى كه در دست مردم مطالب فراوانى از تفسير قرآن و فرمايشات و روايات پيامبر 6 هست كه با آنها مخالفت دارد؛ آيا اين مردم به عمد بر پيامبر 6 دروغ مى‌بندند و قرآن را تفسير به رأى مى‌كنند؟ أمير المؤمنين 7 فرمود: سؤال كردى، اينك پاسخ را درياب: به راستى، در دست مردم حقّ است و باطل، دروغ است و راست، ناسخ است و منسوخ، عام است و خاص، محكم است و متشابه و عارى از اشتباه و آميخته با آن است. در زمان خود رسول 6 آن قدر بر ايشان دروغ بستند تا آنجا كه برخاست و سخنرانى كرد و فرمود: «اى مردم! دروغ‌سازان بر من زياد شده‌اند، پس هر كه به عمد بر من دروغ بندد، جايگاه خود را به آتش برده است». و همچنين اين دروغ بستن بعد از ارتحال پيامبر ادامه داشت.

حديث را چهار كس نزد تو آرند كه پنجمى ندارند: فرد منافقى كه اظهار ايمان نمايد و خود را مسلمان جلوه دهد ولى از انجام هيچ گناهى ترسى به خود راه نمى‌دهد و باكى هم ندارد كه بر رسول خدا 6 به عمد دروغ بندد، اگر مردم مى‌دانستند كه منافق و دروغ پرداز است، سخنش را نمى‌پذيرفتند و باورش نمى‌كردند ولى مردم مى‌گويند او از اصحاب رسول خدا 6 است و خود پيامبر 6 را ديده و حتما از او شنيده و اخذ كرده‌اند در حالى كه مردم از نفاق آنها بى‌خبرند و گفتارشان را مى‌پذيرند و خداوند عزّ و جلّ آنچه را در باره منافقان لازم بوده خبر داده است و به بهترين صورت پرده از چهره [خبيث‌] آنها برداشته است و فرموده: «چون آنان را ببينى پيكرهاشان تو را به شگفت آرد و اگر سخن گويند، گفتارشان را بشنوى [از بس چرب زبانند]». [سوره منافقون (63)، آيه 4] اينان پس از پيامبر 6 پراكنده شدند و بر جاى ماندند و با دروغ گفتن و تهمت زدن، به پيشوايان گمراهى و دعوت‌كنندگان به دوزخ، تقرّب يافتند، پس آنان را به كار و حكومت و قضاوت گماشتند و بدين نام بر گردن مردم سوارشان كردند. و در سايه نام آنها، به جهانخوارى پرداختند