در حالى كه چنين شيوه‌اى نام صاحب مال را بين مردم بلند آوازه سازد ولى در پيشگاه الهى پست و خوار نمايد. هيچ كس مال خود را به ناحق و بر نااهل صرف ننمايد جز اينكه از قدردانى آنان محروم گردد و خيرش نصيب ديگرى شود و اگر كسى از آنها اطراف او بماند و اظهار دوستى نمايد و ابراز سپاسگزارى، همانا اين نيز يك نوع چاپلوسى و دروغ است و همانا اين اظهار رفاقت براى اين است كه همچنان از عطاياى او برخوردار باشد. و اگر رفيقش دچار لغزش شود و به كمك و پاداش او محتاج گردد، وى بدترين رفيق و دردناكترين همنشين او خواهد بود. زبان زد يك مشت نادان است تا زمانى كه بر آن نادانان نعمت بارد در حالى كه نسبت به خداى خود دريغ ورزد؛ پس چه بهره‌اى تباه‌تر و پست‌تر از اين بهره است؟ و چه احسانى ضايع‌تر و كم‌سودتر از اين احسان است؟ پس هر كه مالى نصيبش شد بايد به وسيله آن صله رحم كند و به خوبى مهمانى دهد و فقير را از فقر نجات بخشد و اسير را از اسارت آزاد نمايد و به بدهكاران و ره ماندگان و بينوايان و مهاجران كمك كند و خود را به انجام ثواب و رعايت حقوق وادارد؛ زيرا در سايه اين خصلت‌ها، شرافت دنيا را به دست آورد و به فضائل آخرت نيز دست يابد.

وصف دنيا براى تقوا پيشگان توسط أمير المؤمنين على 7‌

جابر بن عبد اللَّه انصارى گويد: ما در بصره همراه أمير المؤمنين 7 بوديم. چون از نبرد مخالفان خود آسوده شد در اواخر شب به ما سركشى كرد و فرمود: در چه موردى گفتگو مى‌كنيد؟ عرض كرديم: در نكوهش دنيا. حضرت فرمود: چه چيز دنيا را مورد نكوهش قرار داده‌ايد؟ آنگاه خدا را سپاس گفت و به ستايش او پرداخت و فرمود: اما بعد، چرا گروهى از مردم به نكوهش دنيا مى‌پردازند؟ و با زهد نمايى خود را بى‌رغبت به آن نشان مى‌دهند؟

دنيا براى كسى كه آن را راستگو انگارد، سراى راستى است و براى كسى كه حقيقت آن را دريابد، خانه عافيت است و براى كسى كه از آن توشه اندوخت، سراى توانگرى است. دنيا سجده‌گاه پيامبران خدا و فرودگاه وحى خدا و نمازگاه فرشتگان خدا و اقامتگاه دوستان خدا و بازارگاه اولياء اللَّه است. در آن كسب رحمت خدا كنند و سودشان بهشت است. پس اى جابر! چه كسى دنيا را نكوهش مى‌كند،