اى محمّد بن ابى بكر! بدان كه بهترين فهم دين، پارسايى در دين خدا و عمل به دستور اوست. خدا، ما و تو را به شكر و ذكر خود يارى دهد و توفيق عمل به طاعتش ارزانى دارد كه او شنواى نزديك است.

بدان كه دنيا خانه امتحان و گرفتارى و فانى شدن است و آخرت خانه باقى ماندن و پاداش دريافتن است؛ پس اگر بتوانى آنچه را ماندگار است به وسيله آنچه ناپايدار است بيارايى، همان كن. خداوند بصيرت از آنچه مى‌بينيم و درك آنچه را كه مى‌فهميم به ما ارزانى دارد تا از انجام دستورات الهى كوتاهى نورزيم و به امور منكر و حرام دست نيازيم؛ زيرا ناچارى بهره‌اى از دنيا بستانى در حالى كه تو به بهره اخروى محتاج‌ترى؛ پس اگر دو كار براى تو پيش آمد كه يكى براى آخرت و ديگرى براى دنيا بود، تو به كار آخرت آغاز كن و اگر توانى به كار نيك راغب‌تر باشى و با حسن نيّت به امور خير پردازى، چنان كن؛ زيرا خداوند؛ هنگامى كه بنده‌اش دوستدار نيكى و نيكوكاران باشد به اندازه نيّت آن بنده عطا فرمايد و اگر موفق به انجام دادن كار نيك هم نشود [همين كه نيّت آن را داشته‌] إن شاء اللَّه مانند كسى به شمار خواهد آمد كه كار نيك انجام داده است.

سپس من تو را به تقواى الهى سفارش مى‌كنم و آنگاه به هفت خصلت كه جامع فضايل اسلام‌اند توصيه مى‌نمايم: از خدا بترس و در راه خدا از كسى مترس و همانا بهترين گفتار آن است كه كردار آن را تأييد نمايد. در يك موضوع دو گونه حكم صادر مكن كه كار بر تو پريشان گردد و از جاده حقّ منحرف شوى. براى همه مردم خود آنچه را بخواه كه براى خود و خانواده‌ات مى‌خواهى و آنچه براى خود و خانواده‌ات نمى‌خواهى براى آنان نيز نخواه. به دليل خداپسندانه بچسب و به اصلاح مردم پرداز و براى رسيدن به حقّ در گردابها اندر شو [مشكلات را با جان و دل بپذير] و در كار خداپسندانه از ملامت هيچ ملامتگرى مهراس و خود را استوار دار و اگر مرد مسلمانى با تو مشورت نمود او را اندرز ده و خود را اسوه دور و نزديك [خويش و بيگانه‌] ساز «و خود را از كار ناپسند بازدار و بر آسيبى كه بر تو وارد آمده است شكيبا باش. اين حاكى از عزم و اراده تو در امور است» [سوره لقمان (31)، آيه 17].

و السّلام عليك و رحمة اللَّه و بركاته.