زارى و فروتنى به درگاه الهى، نگهداشت پيوند خويشاوندى، ترس از روز قيامت، بخشش به محتاج درخواست‌كننده، گرامى داشت ناتوانان، آموختن قرآن و عمل به آن، راستگويى، وفادارى به عهد و پيمان، باز پس دادن امانتى كه به شما اطمينان كرده و به دستتان سپرده‌اند. شيفته پاداش خدا باشيد و از عذاب او بترسيد و در راه خدا با مال و جان خود جهاد كنيد؛ پس تا در اين جهان‌ايد، از آن چندان توشه برگيريد كه خويشتن را [فرداى قيامت‌] اداره نماييد. كار خوب انجام دهيد تا خوبى ببينيد در روز قيامت كه هر كس كار خوبى از پيش فرستاده به آن مى‌رسد. من سخن خود را مى‌گويم و از خدا براى خود و شما آمرزش مى‌جويم.

از سخنان حكمت آميز أمير المؤمنين على 7 و تشويق و بيم و پند دادن ايشان‌

اما بعد؛ همانا [اهل‌] نيرنگ و فريب در دوزخ‌اند؛ پس از خدا بترسيد و از حمله پرقدرت او بر حذر باشيد. به راستى، خدا پس از آن كه بر بندگانش اتمام حجّت كرده و بيم‌شان داده، ديگر از آنان نمى‌پسندد كه نفهميده خود را از درگاه الهى طرد نمايند و اندك اندك به هلاكت نزديك شوند و غافلگير گردند؛ از اين رو، بنده به كوشش بيهوده دچار شود تا آنجا كه وفاى به عهد [با خدا] را از ياد ببرد و به خيال خود بپندارد كه اين كوشش‌ها خوب بوده و پيوسته در پندار و اميد و بى‌اطلاعى از خبرى كه به او رسيده به سر مى‌برد و بر كار خود گره‌ها مى‌زند و با همه كوشش، خود را به هلاكت مى‌اندازد و چند صباحى كه خداوند مهلتش داده سوء استفاده مى‌نمايد و با غفلت‌زدگان همنشين و همدل مى‌شود و با گناهكاران شب را به روز مى‌رساند. و [به پندار خود] در راه اطاعت خدا، با مؤمنان مى‌ستيزد و خلافكارى‌هاى خوش‌گذران‌ها را تحسين مى‌كند، اينان مردمى هستند كه دلهاشان لبريز از شبهه است و به دروغ بر ديگران بزرگى مى‌كنند و به حقوقشان تجاوز مى‌نمايند و پندارند كه اين كارها سبب تقرّب به خداست؟! و اين از آن روست كه تسليم خواهش‌هاى نفسانى شده‌اند و سخن حكيمان را تغيير داده‌اند و از روى نادانى و كور دلى دست به تحريف آنها زده‌اند و در سايه اين كارها مى‌خواهند به آوازه و خودنمايى دست يابند در حالى كه هيچ راه هدف‌دار و نشانه‌هاى راه گشا و علامت روشن‌