زيرا آنان دو دسته‌اند: يا به دين با تو بردارند و يا به آفرينش با تو برابرند. از آنها خطاها سر خواهد زد يا علّتهايى بر آنان عارض خواهد شد، و خواسته يا ناخواسته خلافهايى از دستشان برآيد؛ پس همان گونه كه تو دوست دارى خداوند تو را مورد عفو و گذشت خويش قرار دهد، تو نيز آنان را مورد عفو و بخشايش خويش قرار ده، زيرا تو برتر از آنها هستى و آن كه تو را بر آن سرزمين ولايت داده برتر از توست و خداوند برتر از كسى است كه تو را ولايت داده است. از آن رو كه قرآن را به تو آموخته و تو را به سنّت پيامبرش بينا ساخته به شرحى كه در اين فرمان براى تو نوشته‌ام.

[اى مالك‌] هرگز خود را به جنگ با خدا بسيج مكن كه كيفر او را نتوانى برتافت و از عفو و بخشايش او هرگز بى‌نيازى نخواهى يافت. هر گاه كسى را بخشودى، از كرده خود پشيمان مشو و هر گاه كسى را كيفر دادى از كرده خود شادمان مباش و تا راه چاره‌اى دارى به تندى [و خشونت‌] مشتاب و مگوى كه مرا بر شما امير ساخته‌اند و بايد فرمان من اطاعت شود؛ زيرا، چنين پندارى، دل را تيره گرداند و دين را پژمرده نمايد و فتنه‌ها را نزديك سازد؛ پس از بدبخت شدن به خداوند پناه بر. و هر گاه از سلطه و قدرتى كه در آن هستى در تو نخوت يا غرورى پديد آمد به عظمت ملك خداوند بنگر كه برتر از توست و بر كارهايى تواناست كه تو را بر آنها توانايى نيست.

اين چنين نگريستن سركشى تو را فرو نشاند و از تندى تو بكاهد و خردى را كه از تو گريخته است به تو بازگرداند. بپرهيز از اينكه خود را در عظمت، با خدا برابر پندارى يا در جبروت خود را همانند او دانى كه خداوند هر گردنكشى را خوار كند و هر خود كامه بر خود بالنده‌اى را پست و بى‌مقدار سازد. هر چه خدا بر تو واجب كرده است، ادا كن و حقّ مردم را از جانب خود و اطرافيان مخصوص و خويشاوندان نزديك و آن كس را كه از رعيّت خويش دوست مى‌دارى، به انصاف رعايت نماى كه اگر چنين نكنى ستمكارى و هر كس بر بندگان خدا ستم نمايد، افزون بر خود بندگان، خدا نيز دشمن او خواهد بود و خدا با هر كس دشمن شود، حجّت و دليل وى را باطل سازد و همواره با او در جنگ باشد تا از اين كار باز ايستد و توبه كند. هيچ چيز چون ستمكارى، نعمت خدا را وارونه نسازد، زيرا خدا نفرين ستمديدگان را مى‌شنود و در كمين ستمكاران است و هر كس چنين باشد در دنيا و آخرت گروگان نابودى است.