حسد آفت دين است. آز موجب پرت شدن در ورطه گناهان است كه آن مايه محروميّت است. ستم راننده به سوى مرگ است. شيفتگى به دنيا، فراهم‌كننده همه عيبهاست. چه بسا طمعى كه بى‌نتيجه ماند و آرزويى كه سراب باشد و اميدى كه به نوميدى گرايد و تجارتى كه به زيان انجامد. هلا! هر كه بدون عاقبت نگرى خود را درگير كارها نمايد در معرض حوادث رسواكننده قرار مى‌گيرد. چه بد گردنبندى است گردنبند بدهكارى براى مؤمن.

اى مردم! به راستى هيچ گنجى سودآورتر از علم نيست و نه عزّتى پربارتر از بردبارى و نه اصالت خانوادگى رساتر از ادب و هيچ رنجى دردناكتر از خشم نيست و نه جمالى بهتر از عقل و نه رفيقى بدتر از نادانى و هيچ زشتى‌اى، زشت‌تر از دروغ نيست و نه نگهبانى نگهدارتر از خاموشى و نه غايبى نزديكتر از مرگ.

اى مردم! همانا هر كه عيب خود را ببيند، از پرداختن به عيب ديگران باز ماند.

هر كس به رزق الهى خرسند باشد بر آنچه در دست ديگران است افسوس نخورد.

هر كس تيغ ستم بيرون كشد، سرانجام خون خود به آن بريزد. هر كس چاهى براى برادرش كند، خود در آن افتد. هر كس پرده ديگرى بدرد عيبهاى خانواده‌اش عيان شود. هر كس لغزش خود را فراموش نمايد، لغزش ديگرى را بزرگ شمارد. هر كس شيفته رأى خود شود، گمراه گردد. هر كس به عقل خود بى‌نيازى نمايد، به لغزش افتد.

هر كس بر مردم گردن فرازى نمايد، خوار شود. هر كس با مردم عاقلانه رفتار ننمايد، دشنام شنود. هر كس با دانشمندان نشست و برخاست نمايد، باوقار گردد و هر كه با فرومايگان معاشرت كند، خوار گردد و هر كس آنچه را تاب نياورد به دوش گيرد در ماند.

اى مردم! هيچ ثروتى سودمندتر از خرد نيست. هيچ فقرى دشوارتر از نادانى نيست. هيچ اندرزگويى شيواتر از اخلاص‌ورزيدن نيست. هيچ عقلى چون چاره انديشى نيست و هيچ عبادتى چون به تفكّر پرداختن نيست.

هيچ پشتيبانى استوارتر از مشورت نيست. هيچ تنهايى وحشت انگيزتر از خودبينى نيست. هيچ پارسايى چون خوددارى كردن نيست و هيچ بردبارى چون شكيبايى و خموشى نيست.