پسر جانم! عزّت مؤمن در بى‌نيازى او از مردم است. قناعت ثروتى است پايان ناپذير.

هر كه فراوان ياد مرگ كند، به اندكى از دنيا خشنود باشد. هر كه بداند گفتارش از كردارش به شمار مى‌آيد، جز در آنچه به سود [مادى و معنوى‌] اوست زبان نگشايد.

پسر جانم! شگفتا از كسى كه از كيفر بترسد ولى از انجام گناه دست باز ندارد و اميد ثواب داشته باشد ولى اهل توبه و عمل نشود! پسر جانم! انديشه، روشنى آورد و غفلت، تيرگى و نادانى، گمراهى. خوشبخت كسى است كه از ديگران پند گيرد. ادب بهترين ميراث است و خوش اخلاقى بهترين همنشين. با قطع ارتباط با خويشاوندان، پيشرفتى [در زندگى‌] نباشد و با هرزگى، توانگرى نباشد.

پسر جانم! سلامتى ده بخش است كه نه بخش آن در لب فرو بستن است جز ذكر خدا و يك بخش هم در ترك همنشينى كم‌خردان.

پسر جانم! هر كه با پوشيدن لباس عصيان و نافرمانى از خدا، در مجالس خودنمايى كند، خداوند لباس ذلّت بر او پوشاند و هر كه دانش جويد دانا شود.

پسر جانم! سرلوحه دانش، نرم رفتارى است و آفت آن، پرخاشگرى است.

شكيبايى بر مصيبتها از گنجينه‌هاى ايمان است. پاكدامنى زينت تهيدستى است و سپاسگزارى زينت توانگرى. ديدار زياد ملال آور است. اطمينان پيش از امتحان، خلاف دورانديشى است. خود شيفتگى مرد نشانه سستى عقل اوست.

اى پسر عزيزم! چه بسا نگاهى كه حسرت به بار آورد و چه بسا سخنى كه نعمت را بر باد دهد.

پسر جانم! هيچ شرافتى برتر از اسلام نيست و نه كرامتى ارجمندتر از پرهيزگارى و نه پناهگاهى محكم‌تر از خويشتندارى و نه شفاعت‌كننده‌اى كارسازتر از توبه و نه جامه‌اى زيباتر از سلامتى. هيچ ثروتى، نيكوتر از خرسندى به روزى روزانه، فقر زدايى ننمايد و هر كه به گذران روزانه بسنده كند، زود به آسايش رسيده و آسوده خاطر گشته است.

پسر جانم! آز كليد سختى، مركب دشوارى و موجب پرت شدن در ورطه گناهان است. شيفتگى به دنيا، فراهم‌كننده همه عيبهاست. براى ادب كردن خود همين بس آنچه را كه از ديگرى بد مى‌دارى [از آن اجتناب نمايى‌].