سفارش أمير المؤمنين على 7 به فرزندش امام حسين 7‌

پسر جانم! تو را سفارش مى‌كنم به رعايت تقواى الهى در حال توانگرى و تهيدستى، و گفتار حقّ در حال خشنودى و خشم، ميانه روى هنگام دولتمندى و تنگدستى، رفتار عادلانه نسبت به دوست و دشمن، كار كردن در حال شادابى و سست حالى و خشنودى از خدا در سختى و خوشى.

پسر جانم! هر شرّى كه به دنبالش بهشت باشد، نتوان آن را شرّ دانست و آن خيرى كه آتش دوزخ در پى بود، نتوان آن را خير به حساب آورد. هر نعمتى در برابر بهشت، ناچيز است و هر بلايى در قياس با آتش دوزخ، سلامتى است.

پسر جانم! بدان هر كس عيب خود را ببيند، از پرداختن به عيب ديگران باز ماند.

هر كس جامه تقوى بر تن نكرد هيچ جامه‌اى [عيبهاى‌] او را نپوشاند. آن كس كه به قسمت خدا خرسند باشد، بر آنچه از دستش رفته، اندوهگين نگردد. هر كه تيغ ستم بيرون كشد، سرانجام خون خود به آن بريزد.

هر كس چاهى براى برادرش كند، خود در آن افتد. هر كه پرده ديگرى بدرد عيبهاى خانواده‌اش عيان شود. هر كه خطاى خود را فراموش نمايد، خطاى ديگرى را بزرگ شمارد. هر كه با كارها پنجه درافكند، خويشتن را هلاك سازد. هر كه خود را به گردابها افكند، غرق گردد. هر كه شيفته رأى خود شود، گمراه گردد. هر كه به عقل خود بى‌نيازى نمايد، به لغزش افتد. هر كه بر مردم گردن فرازى نمايد، خوار شود. هر كه با دانشمندان نشست و برخاست نمايد، باوقار گردد و هر كه با فرومايگان معاشرت كند، خوار گردد. هر كه با مردم عاقلانه رفتار ننمايد، دشنام شنود. هر كه به جايهاى بدنام قدم نهد، متّهم شود. هر كه شوخى كند سبك شود. هر كه چيزى را بسيار انجام دهد به آن معروف شود. هر كه پرگويى كند، خطاهايش بسيار باشد و هر كه خطاهايش افزون‌تر شد، حيايش كمتر گردد. هر كه حيايش كمتر باشد، پارسايى‌اش اندك بود و هر كه پارسايى‌اش اندك باشد، دلش بميرد و هر كه دل مرده شد راه به دوزخ برده است.

اى فرزند عزيزم! هر كه به زشتى‌هاى مردم بنگرد و آنها را ناپسند شمارد ولى چنان زشتى را براى خود بپسندد، بدون چون و چرا احمق است. هر كه بينديشد، عبرت گيرد و هر كه عبرت گيرد، عزلت گزيند و هر كه عزلت گزيد، سالم ماند. هر كه شهوت را واگذارد، آزاد زندگى نمايد. هر كه حسد را وانهد، محبوب مردم باشد.