191- همانا احسان بايد به ديندار يا شخصى كه عيالوار است داده شود و جهاد ناتوانان، گزاردن حجّ است و جهاد زن، خوب شوهردارى كردن است و مهرورزى، نيمى از دين است. هر مردى كه در زندگى صرفه‌جويى نمايد هرگز روى فقر نبيند.

روزى را بر خويشتن با صدقه دادن فرود آريد؛ خدا نخواسته است روزى بندگان مؤمن خود را از آنجا كه خود آنان پيش بينى مى‌كنند و انتظار دارند برساند.

192- هيچ بنده‌اى به مقام پارسايان دست نمى‌يابد مگر آن كه از آنچه مباح است از بيم آنچه مباح نيست، صرف نظر نمايد.

باب آنچه از أمير المؤمنين على 7 روايت شده است‌

از أمير المؤمنين، وصى مرتضى، على بن ابى طالب، صلوات اللَّه عليه و آله، روايات مفصّلى در بيان اين معانى رسيده است. با اينكه اگر همه آنچه را از خطبه‌ها و سخنان ايشان كه فقط در خصوص توحيد به دست ما رسيده- بدون ذكر مسائل ديگر- گرد آوريم به اندازه تمام اين كتاب خواهد شد. ليكن ما اين باب كتاب را تنها با ذكر يك خطبه آن حضرت در زمينه توحيد آغاز مى‌كنيم و سپس به ذكر مطالب ديگر كتاب مى‌پردازيم و در اين مورد اكتفا مى‌كنيم به آنچه در باره اين معانى از آن حضرت رسيده و كمتر در دسترس است و شيعه و سنّى در انتخاب آن اتفاق نظر دارند و همان مقدار كافى است، ان شاء اللَّه تعالى.

خطبه امام على 7 در اخلاص توحيد

همانا سرآغاز خداپرستى، خداشناسى است و اساس خداشناسى، يگانه انگاشتن اوست و شيوه يگانه انگاشتن، زدودن صفتها از اوست؛ چه همه خردها گواه اين مطلب‌اند كه هر صفت و موصوفى، مخلوق است و هر مخلوقى گواه آن است كه خالقى دارد كه نه صفت است و نه موصوف و هر صفت و موصوف گواه تركيب است و تركيب نيز گواه حدوث است‌