و از ميان بندگان خود آن كس را كه مى‌داند بدو كافر مى‌گردد و پيروى شيطان مى‌كند هرگز براى رسالت و مأموريّت خود انتخاب نكرده و برنگزيند.

و بى‌شكّ اسلام غير از ايمان است، و هر مؤمنى مسلمان است امّا هر مسلمانى مؤمن نيست. و دزد هنگام دزدى مؤمن نيست، و همچنين شارب خمر هنگام نوشيدن مسكر، و قاتل نفس محترمه نيز هنگام كشتن، و اصحاب حدود[1] نه مؤمنند و نه كافر [بلكه فقط مسلمانند]، و بى‌شكّ خداوند هيچ فرد مؤمنى كه بدو بشارت به بهشت و جاودانگى در آن را داده است بدوزخ داخل نمى‌كند، و افرادى كه به جهت نفاق يا فسق يا گناه كبيره مستوجب دوزخ شده باشند نه با اهل ايمان مبعوث گردند و نه از اهل ايمان محسوب شوند. و دوزخ جز كافران را در بر نگيرد، و هر گناهى كه بجهت آن صاحب و عاملش دوزخى گردد آن فسق است، و هر كس كه شرك آورد، يا كفر ورزد، يا نفاق كند، يا مرتكب گناه كبيره شود نيز [دوزخى است‌]، و شفاعت براى شفاعت خواهان جايز و روا است. و امر به معروف (سفارش به نيكى و كارهاى پسنديده) و نهى از منكر (بازداشتن از كارهاى ناپسند) به زبان واجب است.

و ايمان؛ انجام واجبات، و پرهيز و دورى از محرّمات است. ايمان، شناخت و معرفت به دل، و اعتراف به زبان، و عمل با اعضا و جوارح است.

و تكبير در روز عيد قربان بعد از ده نماز است، كه ابتداى آن عقب نماز ظهر در روز عيد قربان (دهم ماه ذى حجّه) است، و تكبير در روز عيد فطر بعد از پنج نماز است كه ابتداى آنها [بعد از] نماز مغرب شب عيد است.

و زن پس از زايمان تا بيست روز ترك نماز مى‌كند نه بيشتر، پس اگر پيش از اين ايّام پاك شد نماز بخواند، و گر نه تا بيست روز صبر كند سپس غسل كرده و نماز گزارد و چون زن مستحاضه عمل كند.

و نيز اعتقاد داشتن به: عذاب قبر، و منكر، و نكير، و زنده شدن پس از مرگ، و حساب، و ميزان، و صراط، و بيزارى از سركردگان گمراهى و پيروانشان، و دوست داشتن دوستان خدا، و حرمت خمر (نوشيدنى مست‌كننده)- چه اندك و چه بسيار آن-، و هر چه بسيار آن مست كند؛ اندك آن نيز حرام است. و نبايد فرد مضطرّ شراب بنوشد زيرا او را خواهد كشت، و ممنوعيّت [خوردن گوشت‌] هر حيوان درنده‌اى كه داراى دندان نيش است، و هر صاحب چنگالى از پرندگان، و

[1] يعنى افرادى كه مستحقّ كيفر حدّ هستند.