در كتاب اعمال رسولان انجيل اصحاح اوّل مى‌نويسد: (عيسى همان طور كه از پيش شما به سوى آسمان صعود كرد، به سوى شما باز خواهد گشت).

در انجيل متّى اصحاح بيست و چهارم مى‌نويسد: (امّا كسى به آن روز و آن ساعت علم ندارد).

مى‌بينيم كه مضمون اين آيات كه از كتاب عهدين نقل شده تفاوت چندانى با روايات ما در خصوص آخر الزّمان ندارد.

امّا اين عقيده مهدويّت منحصر به يهوديّت يا مسيحيّت و اسلام نيست، برهمائيان به ظهور يك منجى به نام كريشنا معتقدند.

زرتشتيان به ظهور يك موعود آسمانى به نام بهرام اعتقاد دارند.

و اغلب آيينهاى دنيا با اندكى تفاوت به ظهور چنين فردى در آخر الزّمان باور دارند و جالب اينجاست كه ترجمه اسامى آنها عموما به معناى هادى، مهدى، موعود، يا .... مى‌باشد.

اگر چه شايد منظور از اين افراد امام زمان (عج) نباشد، امّا به هر حال وجود اين اعتقاد و ايمان به يك منجى در پايان تاريخ، اصل مشترك همه اعتقادات و آيينهاى بشريست.

علائم ظهور

: همزمان با دوران ظهور حضرت حجّت (عج) برخى وقايع به وقوع مى‌پيوندد كه با استفاده از روايات مى‌توان آنها را در دو گروه نشانه‌هاى عام (كلى و غير حتمى) و نشانه‌هاى خاص (حتمى) طبقه بندى كرد، نشانه‌هاى عام نشانه‌هايى هستند كه به تدريج واقع مى‌شوند و براى ظهور بايد تمام آن نشانه‌ها روى دهند، و تا امروز كم و بيش اغلب آن محقّق شده‌اند، اين نشانه‌ها عبارتند از: فراگيرى ظلم و جور، ظهور هرج و مرج و فتنه، شبيه شدن مردان به زنان، شبيه شدن زنان به مردان، فزونى گرفتن تعداد مساجد و قاريان قرآن در حالى كه از محتوا و عمل به قرآن خبرى نيست، افزايش كشتار مردم، افزونى فقيهان گمراه و خائن و كاهش فقيه هدايتگر و اهل عمل، شدّت گرفتن فساد و رشوه و دروغ و ربا، معروف شدن منكر و منكر گشتن معروف، و ....

امّا نشانه‌هاى خاصّ يا حتمى، نشانه‌هايى هستند كه با وقوع يكى از آنها ظهور