تولّد امام 7‌

در روز هشتم ربيع الثانى يا 24 ربيع الاوّل سال 232 هجرى قمرى مدينه منوّره به قدوم مبارك دوّمين فرزند ذكور امام هادى 7 مزيّن گشت.

اين نوزاد فرخنده از دامان مادرى پرهيزكار و مؤمنه و دانا به نام سليل يا حديث متولّد گشت و مانند ساير امامان به محض تولّد دستها را بر زمين گذاشته و سر بر آسمان برداشت و پس از تقديس و تحميد پروردگار به وحدانيّت او و رسالت جدّ گرامى خود محمّد مصطفى 6 شهادت داد.

امام هادى 7 اين نوزاد را حسن نام نهاد و كنيه مباركش را ابو محمّد قرار داد و از همان بدو تولّد او را به عنوان امام و جانشين خود معرفى فرمود.

خصوصا كه امام هادى قبل از تولّد امام حسن فرزند ديگرى به نام محمّد داشت و ممكن بود اين شبهه پيش بيايد كه او امام و جانشين پدر است، ليكن اين پسر گرامى كه جوانى دانشمند، متّقى و والامقام بود در سنّ جوانى از دنيا رفت و اينك مزار او در فاصله ميان بغداد و سامراء واقع است و به نام مقبره (سيد محمّد) مزار شيعيان مى‌باشد.

پس از فوت اين پسر، امام هادى 7 خطاب به امام حسن عسگرى 7 فرمود:

(فرزندم، خدا را سپاسى تازه به جاى آور كه در باره تو فرمانى تازه پديد آورد) شايد اين فرمان، نعمت اتّفاق و اتّحاد و عدم بروز اختلاف پيرامون امامت آن حضرت باشد، زيرا پس از وفات سيد محمّد اصولا ريشه هر شبهه‌اى پيرامون امامت آن حضرت، از اساس باطل مى‌شد، اگر چه پيش از وفات او نيز امام هادى 7 بارها به امامت امام حسن 7 تصريح نموده بود [1].

سالهاى كودكى امام 7

: تا سال 243 هجرى قمرى كه امام هادى 7 در مدينه اقامت داشت، امام حسن 7 از چشمه‌سار علم و حكمت پدر سيراب شده و در سايه آن امام همام پرورش مى‌يافت و آثار علم و نور ايمان از همان اوان كودكى در سيمايش آشكار بود.

وقتى خليفه عباسى امام، هادى 7 را از مدينه به شهر سامرا منتقل كرد، امام‌

[1] بحار الانوار، جلد 50، صفحه 244- 242.