پس مبادا با خود بگويى، حال كه امامان چنين و چنانند، پس خدا هستند! اگر شيطان اين افكار را در قلب تو وارد كرد، آن افكار را با سخنانى كه به تو گفتيم، سركوب نما.

بدينسان امام در علم و دانش بى‌مانند بود و به اذن خدا از ضماير و نيّات قلبى مردم خبر مى‌داد، در جود و بخشش زبانزد بود و هر كس به آن حضرت عرض نياز مى‌كرد، امام او را بى‌نياز مى‌فرمود، با اهل هر سرزمين به زبان همان قوم و با بيانى فصيح تكلّم مى‌كرد، چنانچه آنها مى‌پنداشتند، امام از سرزمين آنهاست! از اين قبيل كرامات از امام هادى 7 بسيار نقل شده است، همان طور كه گفته شد، امامان ما بنده خالص و مطيع محض او بودند، به همين دليل هم كرامات زيادى بدست ايشان و به اذن حقّ واقع مى‌گشت، به عنوان نمونه ما به يكى از اين كرامات اشاره مى‌كنيم:

روزى متوكّل كوشيد با اتّكا بر نيروى نظامى خويش مخالفان حكومت خود را به هراس اندازد و لذا به هر يك از افراد لشكر خود كه شمار آنها به 90000 تن مى‌رسيد، فرمان داد خورجين خود را از خاك سرخ پر كرده و آن را در صحراى وسيعى روى هم بريزند، سپاهيان او به فرمان خليفه عمل كردند و با اجراى اين دستور كوه سرخ رنگ بزرگى پديد آمد، متوكّل براى قدرت نمايى در منظر امام هادى بر فراز تپه رفت و امام هادى را نيز فرا خواند و دستور داد همه افراد لشكرش با لباس و سلاح جنگى و كاملترين لوازم از برابر آنها رژه بروند، وقتى لشكر متوكّل غرق در اسلحه و ابزار جنگى از برابر امام گذشتند، متوكّل باد غرور به غبغب خويش انداخت تا به امام قدرت و شوكت خود را تفهيم كند و به خيال خود او را از قيام بر عليه خويش بر حذر دارد، امّا امام در نهايت خونسردى فرمود: آيا مايلى من هم سپاه خود را به تو نشان دهم و بر تو عرضه دارم؟

متوكّل پاسخ داد: آرى، امام دست به دعا بلند كرد، ناگهان ميان زمين و آسمان از شرق تا غرب از فرشتگان مسلّح پر شد، خليفه با ديدن اين منظره از هوش رفت، وقتى به هوش آمد، امام هادى 7 به او فرمود: بيمناك مباش، ما در امور دنيوى با شما نمى‌ستيزيم و به كار آخرت مشغوليم، پس از آنچه در باره من گمان كردى، آسوده باش.