هارون در كنار پيكر پاك امام كاظم 7 بانگ سر دادند: (اين موسى بن جعفر است كه رافضه در باره او عقايد انحرافى داشتند و او را قائم مى‌دانستند، اينك او مرده است، به او بنگريد!).

اين مسأله ضربات سختى را بر پيكر جنبش مكتبى فرود آورد و امتحان و آزمايشى دشوار براى هواخواهان اين جنبش بود، ولى به لطف الهى حكمت و فلسفه اين امر بزودى آشكار شد و آن حكمت چيزى نبود، جز اينكه پس از مرگ هارون، بدون قيام ظاهرى و خونريزى، اوضاع سياسى تا حدّى به نفع شيعيان تغيير كرد، تا آنجا كه مأمون عباسى براى محبوب كردن خود نزد شيعه امام رضا 7 را به وليعهدى خود برگزيد.

امّا متأسفانه در زمان امامت امام كاظم 7 وحشت و ترس شديدى بر جامعه حاكم گشت و شيعيان گروه گروه راهى زندان و مسلخ مى‌شدند و امام كاظم 7 چاره‌اى جز تقيّه و مبارزه مخفيانه نداشت و چه بسا لقب كاظم اشاره به شيوه زندگى آن حضرت و تقيّه و فرو خوردن خشم و غيظ در برابر فشارها و دردهاى آن دوران، داشته باشد.

امام موسى بن جعفر دير زمانى در زندانهاى بنى عباس بسر برد، چون دستگاه حاكم از قيام آن حضرت هراس بسيار داشت و چون هيچ يك از حاكمان و طاغوتها نمى‌خواستند اشتباهى را كه يزيد در به شهادت رساند علنى سيد الشهداء مرتكب شد، تكرار كنند، ترجيح مى‌دادند ائمه را با حبس و ترور مخفيانه از سر راه خود بردارند و ظاهرا وانمود كنند كه امامان شيعه به مرگ طبيعى از دنيا رفته‌اند.

امّا على رغم اين تمهيدات و زندانها و شكنجه‌هايى كه عليه امام كاظم 7 بكار رفت، آن حضرت انديشه شيعى را تا عمق دستگاه حكومت نيز نفوذ داد، تا آنجا كه على بن يقطين وزير و مشاور هارون از شيعيان و هواخواهان سرسخت امام كاظم 7 بود كه با سياست تقيّه و پنهان كارى سياسى در دراز مدّت توانست در اصلاح وضع امّت بكوشد و سياست امام كاظم 7 در آن دوران اختناق اين بود كه به جاى تغيير سريع و كودتاگونه در رأس هرم قدرت و عهده‌دارى مستقيم مسئوليّت حكومت (به دليل فشار دولت حاكم و عدم پختگى و آمادگى لازم مردم) با نفوذ در عمق دستگاه حاكم و جاى دادن افراد صالح مكتبى در مراكز قدرت در صدد اصلاح و تغيير وضع امّت باشند.