باب دوازدهم در احوال امام پس از حضرت ابو جعفر و تاريخ تولد و دلائل امامت و مدت عمر و خلافت و هنگام وفات و محل دفن و عدد فرزندان و بخشى از فضائل و اخبار او.

حضرت صادق ع كه نام همايونش جعفر بوده از ميان همه برادرانش بمنصب خلافت پدر بزرگوارش برقرار شده و وصى او بوده و چنان كه بايد و شايد به لوازم امامت قيام كرده و از نظر فضل و دانش بر ديگران برترى داشته و همه جا از وى بعظمت ياد ميشده و منزلت و مقامش از همه عاليتر و در ميان عامه و خاصه بجلالت قدر معروف بوده و اهل سنت، علوم و اطلاعات بسيارى از وى نقل كرده‌اند و طالبان علم و دانش از اطراف و اكناف براى فيض كمالات او بر در سراى او بار مى‌افكندند و آوازه او در شهرها پيچيده بود و از هيچ يك از اهل بيت او باندازه‌اى كه دانشمندان از خرمن فضائل او استفاده كرده‌اند بهره‌مند نشده‌اند و همچنين ناقلان آثار و مطلعان اخبار بقدرى كه از آثار و اخبار او نقل كرده‌اند از ديگرى كسب اطلاع ننموده‌اند دليل بر اين موضوع آنست كه اصحاب حديث اسامى راويان او را كه مورد وثوق و اطمينان بوده و هر يك صاحب رأى و گفتار خاصى هستند گردآورده چهار هزار نفر بوده‌اند.

و دلائل امامت او از نظر وضوح و ثبوت بپايه‌ايست كه همه دلها بر صحت آن گواهى ميدهند و زبان مخالفان را از ايراد شبهات و اعتراض بر آنها لال مى‌سازد.

ميلاد آن حضرت سال هشتاد و سوم هجرت در مدينه منوره بوده و در ماه شوال سال صد و چهل و هشت‌