بن ابراهيم بن هاشم از پدرش از صقر بن دلف كه گفت أبو الحسن حضرت على بن محمد بن على بن موسى الرضا 7 را از توحيد سؤال نمودم و باو عرض كردم كه من بقول هشام بن حكم قائلم حضرت 7 غضب فرمود و فرمود كه شما را بقول هشام بن حكم چه كار بدرستى كه از ما نيست كسى كه گمان كند كه خداى عز و جل جسم است و ما در دنيا و آخرت از او بيزاريم اى پسر دلف بدرستى كه جسم محدث است كه كسى آن را احداث كرده و پديد آورده و خدا پديد آورنده و جسم گرداننده آنست.

مترجم گويد كه مؤلف رحمة اللَّه بعد از ذكر اين حديث ميگويد كه من دليل بر حدوث اجسام را در باب دليل بر حدوث عالم از اين كتاب ذكر ميكنم ان شاء اللَّه تعالى‌

«باب هفتم» در بيان اينكه خداى تبارك و تعالى چيزيست‌

پدرم رحمه اللَّه گفت كه حديث كرد ما را سعد بن عبد اللَّه گفت كه حديث كرد ما را احمد بن محمد بن خالد از محمد بن عيسى از كسى كه او را ذكر كرده كه گفت از حضرت باقر 7 سؤال شد كه آيا جائز است كه گفته شود كه خداى عز و جل چيزيست فرمود آرى بيرون ميبرد او را از دو حد يكى حد تعطيل و ديگرى حد تشبيه و تعطيل در لغت بمعنى بيكار كردن و فرو گذاشتن و بى‌زيور نمودن و چيزى را تعهد و پايندانى نكردن و خرابه ساختن زمين است و مراد از آن در اين مكان اينست كه آن جناب را بيرون برند از وجود و هستى ذاتى و از صفات كماليه ذاتيه و فعليه و اضافيه و مراد از حد تشبيه اتصاف آن جناب است بصفات ممكنات و اشتراك با ايشان در حقيقت صفات پدرم رحمه اللَّه گفت كه حديث كرد ما را على بن ابراهيم از پدرش از عباس بن عمرو از هشام بن حكم از حضرت صادق 7 كه در هنگامى كه زنديق از آن حضرت سؤال كرد كه خدا چيست فرمود كه آن جناب چيزيست بخلاف چيزها و باز ميگردم بگفتار