باب شصت و دويم در تعريف و بيان و حجت و هدايت:

يعنى در بيان لزوم اينها بر خدا تا حجت بر بندگان تمام باشد و تعريف شناسانيدن و آگاهى دادنش و بيان آشكار كردن و حجت گواه بر دعوى و سخن درست و طريقه كه بواسطه آن در خصومت بر خصم ظفر يابند و مراد از آن در اينجا چيزيست كه خدا حجت را بر خلق خود تمام فرموده خواه پيغمبر باشد و خواه امام و خواه سخن ايشان باشد و خواه غير آن و هدايت راه راست نمودن كه از شأنش اين باشد كه بمطلوب برساند.

حديث كرد ما را پدرم رضى الله عنه گفت كه حديث كرد ما را محمد بن يحيى عطار گفت كه حديث كرد ما را احمد بن محمد بن عيسى از محمد بن ابى عمير از محمد بن حكيم كه گفت بحضرت صادق 7 عرض كردم كه معرفت و شناخت از صنع و كارگرى كيست فرمود كه از صنع خداى عز و جل است كه بندگان را در آن هيچ صنعى نيست.

«مترجم گويد» كه خدا مسائل را ببنده‌اش مى‌شناساند بسخن خويش يا بزبان پيغمبرش يا بحمل كردن بنده بر فكر با آنكه عطاء كردن قدرت و تمكين و قوى و آلات همه از خداى تعالى است خصوصا بنا بر مذهب حق كه نتيجه از جانب خدا بر بندگان فائض مى‌شود و ترتيب دادن مقدمات فيض آن نتيجه را آماده و مهيا ميسازد و حمل حديث بر اينكه عقول مفيد كمال معرفت نيستند بلكه آن بتعريف خداى تعالى است نه اصل و معرفت دور است.

حديث كرد ما را محمد بن حسن بن احمد بن وليد رضى اللَّه عنه گفت كه حديث كرد ما را حسين بن حسن بن ابان از حسين بن سعيد از ابن ابى عمير از جميل بن دراج از ابن طيار از حضرت صادق 7 كه فرمود بدرستى كه خداى عز و جل بر مردم حجت آورده بآنچه بايشان عطاء كرده و چيزى كه آن را بايشان شناسانيده.