«باب پنجاه و چهارم» در بيان استطاعت كه بمعنى توانائى است و بيان بطلان آن در حق بندگان و اثبات آن در باره ايشان باعتماد اختلاف معنى‌

و مراد از آن چه گاهى استعمال مى‌شود و مقصود از آن توانائى بر فعل و ترك است بطور استقلال كه مرادف تفويض است و گاهى استعمال مى‌شود و مراد از آن توانائى است اما نه بطور استقلال و آن مقابل جبر است و اول در حق ايشان منتفى دو دويم ثابت است.

پدرم «ره» گفت كه حديث كرد ما را سعد بن عبد اللَّه از احمد بن محمد بن عيسى از ابو عبد اللَّه برقى كه گفت حديث كرد ما را ابو شعيب صالح بن خالد محاملى از ابو سليمان جمال از ابو بصير از حضرت صادق 7 كه گفت آن حضرت را سؤال كردم از چيزى از استطاعت فرمود كه استطاعت نه از كلام منست و نه از كلام پدران من «مترجم گويد» كه مؤلف گفته كه مصنف اين كتاب ميگويد كه حضرت باين كلام اين را قصد دارد كه از كلام من و از كلام پدران من اين نيست كه در باب خداى عز و جل بگوئيم كه مستطيع و توانا است چنان كه كسانى كه در زمان عيسى 7 بودند گفتند كه‌ هَلْ يَسْتَطِيعُ رَبُّكَ أَنْ يُنَزِّلَ عَلَيْنا مائِدَةً مِنَ السَّماءِ يعنى آيا پروردگارت ميتواند كه خوانى را از آسمان بر ما فرو فرستد و در كلامش بحثى است كه از شرح عنوان ظاهر مى‌شود.

حديث كرد ما را عبد اللَّه محمد بن عبد الوهاب در نيشابور گفت كه حديث كرد ما را احمد بن فضل بن مغيره گفت كه حديث كرد ما را ابو نصر منصور بن عبد اللَّه بن ابراهيم اصبهانى گفت كه حديث كرد ما را على بن عبد اللَّه از محمد بن حسين بن ابى الخطاب از محمد بن ابى الحسين قريظى از سهل بن ابى محمد مصيصى از حضرت‌