روايت كرده كه حضرت صادق 7 فرمود كه از براى خدا بدائى نشد چنان كه در باب اسماعيل از برايش بداء شد در هنگامى كه پدرش را بسر بريدنش فرمان داد بعد از آن او را بذبح عظيمى كه مراد از آن در ظاهر گوسفند بهشت است باز خريد و فدا فرستاد و در اين حديث بنا بر هر دو وجه در نزد من نظر است مگر آنكه من آن را بجهت لفظ بداء ايراد نمودم و الله الموفق للصواب‌

(باب پنجاه و سيم) در بيان مشيت و اراده خدا و هر دو بمعنى خواستن است‌

و ليكن در ميان اين دو فرقى هست چه ممكن است كه مشيت باشد و اراده نباشد چنان كه در باب روزه‌دارى كه پرهيزكار باشد و در روز ماه مبارك رمضان مثلا گرسنه و تشنه باشد ظاهر مى‌شود زيرا كه طعام و شراب ميخواهد و اراده ندارد پدرم «ره» گفت كه حديث كرد ما را سعد بن عبد الله از احمد بن محمد از پدرش از محمد ابن ابى عمير از عمر بن اذينه از محمد بن مسلم از حضرت صادق 7 كه فرمود مشيت خدا محدث است يعنى تازه بهم رسيده است حديث كرد ما را محمد بن حسن بن احمد بن وليد «رضى» گفت كه حديث كرد ما را محمد بن حسن صفار از جعفر بن محمد بن عبيد اللَّه از عبد اللَّه بن ميمون فلاح از حضرت جعفر بن محمد از پدرش 8 كه فرمود بعلى 7 عرض شد كه مردى در بات مشيت خدا سخن ميگويد فرمود كه او را از براى من بخوان حضرت فرمود كه آن مرد از برايش خوانده شد على 7 فرمود كه اى بنده خدا خدا تو را از براى آنچه خود خواسته آفريد يا از براى آنچه تو ميخواهى آن مرد عرض كرد كه از براى آنچه خود خواسته حضرت فرمود كه تو را بيمار ميكند هر وقت كه خود خواسته باشد يا هر وقت كه تو خواسته باشى عرض كرد كه هر وقت كه خود خواسته باشد فرمود كه تو را شفاء