«باب سى و هفتم» در رد بر نسطوريه از فرق نصارى‌

يعنى‌ الَّذِينَ قالُوا إِنَّ اللَّهَ ثالِثُ ثَلاثَةٍ وَ ما مِنْ إِلهٍ إِلَّا إِلهٌ واحِدٌ يعنى آنان كه گفتند كه خدا يكى از سه خدا است چه ايشان قائلند باينكه الوهيت مشترك باشد ميان خدا و مريم و عيسى و هر يك از ايشان خدائى است و خدا يكى از اين سه باشد و حال آنكه هيچ خدائى نيست مگر خداى يگانه.

پدرم «ره» گفت كه حديث كردند ما را احمد بن ادريس و محمد بن يحيى عطار از محمد بن احمد از ابراهيم بن هاشم از محمد بن حماد از حسن بن ابراهيم از يونس بن عبد الرحمن از هشام بن حكم از جاثليقهاى نصارى كه او را بريهه ميگفتند و او هفتاد سال مكث نمود و جاثليق نصرانيت بود و اسلام را طلب مينمود و كسى را ميجست كه بر آن استدلال كند و حجت آورد از كسانى كه كتابهاى آن را بخواند و حضرت مسيح را بصفات و دلائل و آياتش بشناسد راوى ميگويد كه بريهه باين امر معروف و مشهور شد بمرتبه كه در ميان نصارا و مسلمانان و يهود و مجوس شهرت يافت تا آنكه نصارى باو نازيدند و گفتند كه اگر در دين نصرانيت كسى نبود مگر بريهه ما را بى‌نياز مينمود و با وجود اين طالب از براى پيوستن بدين اسلام يا جوياى از براى حق و دين اسلام بود و با او زنى بود كه او را خدمت مينمود كه درنگش بريهه طولى كشيده بود و بريهه ضعف نصرانيت و ضعف حجت آن را بسوى آن زن راز ميگفت و در خفاء اين مطلب را باو بروز ميداد راوى ميگويد كه پس آن زن اين مطلب را از او شناخت و بريهه اين امر را پشت و شكم زد و نهايت دقت و جستجو و كاوش نمود و احتمال دارد كه معنى كلام اين باشد كه اين امر را در پشت شكم زد يعنى در دل نگاه نداشت و بروز داد و شروع كرد كه از پيشوايان مسلمانان و از صلحاء و علماء ايشان و اهل عقل و خردمندان از ايشان سؤال‌