بهشت يا نون جزو الرحمن است يا دوات و غير از اين گفته‌اند و عالم ربانى مفسر كاشانى در تفسير خود ميگويد كه اصح اقوال آنست كه نون اسم دوات است و معنى آن است كه سوگند بدوات و قلم و آنچه مينويسند يعنى حافظان بقلم زبان و مداد دهان بر بندگان از گفتار و كردار ايشان گويند كه مراد همه نويسندگانند از آدميان و جنيان و فرشتگان و ليكن محمود بن عمر زمخشرى در كشاف معنى دوات را چون سائر معانى كه ذكر كرده بغايت انكار دارد و ميگويد كه مراد از نون همين حرف است از حروف معجم تتمه حديث و قلم قلمى است از نور و نوشته از نور در لوح محفوظ كه فرشتگان كه مقربان گاه كبرياءاند گواهى ميدهند بر آنچه در آنست در روز قيامت و خدا كافى است كه شاهد باشد و اما سعفص صاد صاعى در برابر صاعى است و فص و سر سينه در مقابل فص يعنى جزاء در عوض جزاء و بقدر آنست و چنان كه ميكنى جزاء داده ميشوى بدرستى كه خدا ستمى را بر بندگان اراده ندارد و اما قرشت يعنى ايشان را قرش و جمع فرمايد و فراهم آورد پس ايشان را محشور سازد و بر انگيزد تا روز قيامت بعد از آن در ميان ايشان حكم ميفرمايد و ايشان ستم كرده نخواهند شد.

«باب سى و چهارم» در تفسير و بيان حروف اذان و اقامه.

و حروف جمع حرف است و مراد از آن در اينجا فصل است يعنى فصول اذان و اقامه و اذان بفتح همزه در لغت بمعنى اعلام و آگاهانيدنست و در اصطلاح بانك نماز گفتن و بكسر همزه بانك نماز است و اقامه در لغت يعنى ايستادنست و بر پا كردن و راست كردن و مداومت نمودن و حق چيزى گذاردن و شرعا اقامه نماز است و اقامه نماز گفتن و در هر دو در اينجا معنى غير مصدرى مراد است و اول اذكار مخصوصه ايست كه موضوع است از براى اعلام بدخول اوقات نماز و دويم اذكار معهوده ايست در نزد برخاستن بسوى نماز و بنا بر مشهور معمول اول هجده فصل است و دويم هفده فصل زيرا كه اينها در فصول‌