«باب بيست و هشتم» در بيان نفى مكان و زمان و سكون و حركت و فرود آمدن و بالا رفتن و منتقل شدن از خدا

پدرم «ره» گفت كه حديث كرد ما را سعد بن عبد اللَّه از احمد بن محمد بن عيسى از حسن بن محبوب از ابو حمزه ثمالى كه گفت نافع بن ارزق از حضرت باقر 7 سؤال نمود و عرض كرد كه مرا از خدا خبر ده كه در چه زمان بود فرمود واى بر تو مرا خبر ده كه در چه زمان نبود تا من تو را خبر دهم كه در چه زمان بود پاك و منزه ميشمارم كسى را كه هميشه بوده و خواهد بود در حالتى كه تنها و پناه نيازمندانست يا هميشه تنها و پناه نيازمندان بوده و زن و فرزندى را فرا نگرفته.

حديث كرد ما را احمد بن محمد بن يحيى عطار «رضى» از پدرش از احمد بن محمد بن عيسى از حسين بن سعيد از قاسم بن محمد از على بن ابى حمزه از ابو بصير كه گفت مردى بخدمت حضرت باقر 7 آمد و بآن حضرت عرض كرد كه يا ابا جعفر مرا خبر ده از پروردگار من تبارك و تعالى و بد و هميشه زنده بود بيچون و چگونگى و او را بودى در باب چيزى كه نبوده و بعد از آن موجود شده گفته مى‌شود كه كى بوده بدرستى كه پروردگار من تبارك و تعالى بود و هميشه زنده بود بيچون و چگونگى و او را بودى كه دلالت بر تجدد و حدوث ميكند نبود يا آنكه ثابت بود و چيزى نبود و از براى بودن يا جاى بودنش مكانى را اختراع نفرموده و بعد از آنكه چيزى را بعرصه وجود آورد قوى نشد و پيش از آنكه چيزى را هستى دهد ضعيف نبود و پيش از آنكه چيزى را اختراع فرمايد وحشتناك نبود و شباهت ندارد بچيزى كه هستى داده شده كه ديگرى او را بوجود آورده و از قدرت بر ملك پيش از ايجاد آن خالى نبود و بعد از رفتن آن از آن‌