«باب سيزدهم» در تفسير قول خداى عز و جل‌ يا إِبْلِيسُ ما مَنَعَكَ أَنْ تَسْجُدَ لِما خَلَقْتُ بِيَدَيَ‌:

يعنى خدا فرمود كه اى شيطان چه بازداشت ترا از آنكه سجده كنى از براى آنچه آفريدم بهر دو دست خود يعنى بخودى خود بيواسطه پدر و مادر و اعانت غير و مرا ديد قدرت است يعنى او را بقدرت كامله خود خلق كردم.

حديث كرد ما را على بن احمد بن محمد بن عمران دقاق «ره» گفت كه حديث كرد ما را محمد بن ابى عبد اللَّه كوفى گفت كه حديث كرد ما را محمد بن اسماعيل برمكى گفت كه حديث كرد ما را حسين بن حسن گفت كه حديث كرد ما را بكر از ابو عبد اللَّه برقى از عبد اللَّه بن بحر از ابو ايوب خزاز از محمد بن مسلم كه گفت حضرت باقر 7 را سؤال نمودم و عرض كردم كه قول خداى عز و جل‌ يا إِبْلِيسُ ما مَنَعَكَ أَنْ تَسْجُدَ لِما خَلَقْتُ بِيَدَيَ‌ چه معنى دارد فرمود كه يد بمعنى دست باشد در كلام عرب قوت و نعمت است خدا فرموده كه‌ وَ اذْكُرْ عَبْدَنا داوُدَ ذَا الْأَيْدِ يعنى و ياد كن بنده ما را داود كه خداوند قوت بود در دين و در تحمل مشقت و زحمت از امت يا در عبادت و فرموده كه‌ وَ السَّماءَ بَنَيْناها بِأَيْدٍ يعنى و آسمان را بنا گذاشتيم و بلند افراشتيم آن را بايد يعنى بقوت و توانائى و فرموده كه‌ وَ أَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ‌ يعنى تقويت و نيرومندى داد ايشان را بچيزى كه در دل ايشان بآن زنده شود از رحمت و نصرت يا نور هدايت كه برهان و حجت است از نزد خود و گفته مى‌شود كه فلانى را نزد من ايادى بسيارى هست يعنى فضيلتها و احسان و او را نزد من يد بيضاء بمعنى دست سفيد است يعنى نعمت.

مترجم گويد كه آنچه حضرت باقر 7 بآن استشهاد فرموده از آيات سه‌گانه مبنى بر اشتقاق اكبر است نه صغير و كبير زيرا كه آن عبارت است از مناسبت حروف در نوعيت يا مخرج و صغير عبارت است از اتحاد حروف اصول با موافقت در ترتيب و كبير