مى‌نشينند. آن گاه وى فرا خوانده مى‌شود و جامه ديگرى بر او پوشانده مى‌شود.[1] هيچ كس از پل صراط نمى‌گذرد مگر اينكه از جانب امير مؤمنان على بن ابى طالب 7 جواز رهايى از آتش داشته باشد.[2] در آن روز فرزندان او كه همان امامان ابرارند، اصحاب اعراف هستند.[3] مانند اين روايات آن قدر فراوان است كه اگر آنها را بياوريم بحث به درازا مى‌كشد و به همان اندازه سخن را پراكنده مى‌سازد.

هر كس به روايات اهل سنت توجه كند و كتب حديثى شيعه را تورّق نمايد و يا راويان هر دو فرقه را ببيند و آثارشان را بررسى كند، هيچ شكى در ظهور اين احاديث و اتفاق فريقين بر صحت و قبول آنها به خود راه نمى‌دهد.

و به تحقيق ثابت شده است كه قيامت محل كيفر و پاداش است و ترتيب درجات و دركات آن بستگى به كردار افراد دارد.

دليل اين مطلب كه امير المؤمنين على 7 از همه مردم در اعمال و رفتار برتر است اين است كه مضمون اين روايات پيشگامى امير المؤمنين (صلوات اللَّه و سلامه عليه) را بر همه مردم جز رسول خدا 6 در مقام كرامت و پاداش بالاى ايشان مى‌رساند

[1]- لسان الميزان 4: 266، المحتضر: 151.

[2]- الرياض النضرة 3: 232، ذخائر العقبى: 71، الصواعق المحرقة: 126، مناقب ابن مغازلى: 119/ 156 و 131/ 172 و 289/ 242، مناقب خوارزمى: 31، مقتل الحسين 7 تأليف خوارزمى: 39، فرائد السمطين 1: 292/ 230.

[3]- شواهد التنزيل 1: 198/ 256، ينابيع المودة: 102، كافى 1: 141/ 9، تفسير عياشى 2: 18/ 44 و 45، بصائر الدرجات: 515، معانى الاخبار:

59/ 9، مختصر البصائر: 52- 55، مناقب ابن شهر آشوب 3: 233 ..