سعيد بن جبير از ابن عباس نقل مى‌كند كه از او راجع به سخن خداوند: «وعد اللّه الذين آمنوا و عملوا الصالحات» پرسيدند، او گفت: گروهى همين سؤال را از پيامبر كردند و گفتند: اى پيامبر خدا اين آيه درباره چه كسى نازل شده است؟ گفت: چون روز قيامت شود، پرچمى از نور سفيد بسته مى‌شود و ندا دهنده‌اى ندا مى‌دهد كه سرور مؤمنان و همراه با او كسانى كه پس از بعثت محمد ايمان آورده‌اند، برخيزند، پس علىّ بن ابى طالب بر مى‌خيزد و آن پرچم را كه از نور سفيد است به دست او مى‌دهند همه سابقان و ايمان آورندگان نخستين از مهاجرين و انصار زير آن پرچم هستند و كس ديگرى با آنان مخلوط نمى‌شود، تا اينكه بر منبرى از نور رب العزه مى‌نشيند و همگى يك به يك به او عرضه مى‌شوند پس اجر و نورشان را به آنان مى‌دهد و چون به آخرين آنها مى‌رسد، به آنان گفته مى‌شود: منزل‌هاى خود را در بهشت شناختيد، همانا پروردگارتان به شما مى‌گويد: آمرزش و پاداش بزرگى نزد من است (يعنى بهشت) پس علىّ بن ابى طالب 7 و آن گروه كه زير پرچم او هستند برمى‌خيزند تا اينكه آنان را به بهشت وارد كند.

سپس به منبر خود برمى‌گردد و پيوسته همه مؤمنان بر او عرضه مى‌شوند و آن كس را كه مى‌خواهد وارد بهشت مى‌كند و گروه‌هايى از آنان را در آتش رها مى‌سازد و اين است معناى سخن خداوند: «الذين آمنوا و عملوا الصالحات لهم اجرهم و نورهم» يعنى سابقان نخستين و اهل ولايت.

و اين سخن خداوند: «و الذين كفروا و كذبوا باياتنا» يعنى ولايت به حق على و حق او را كه بر جهانيان است، انكار كنند «اولئك اصحاب الجحيم» آنان كسانى هستند كه على آتش را بر آنان تقسيم كرده و آنان مستحق جهنم هستند.

888- 892- مضمون، روايت 886 با اندك تغييرى با چند سند ديگر نيز نقل شده است.