كانوا يؤذونه و يكذبون عليه، و إنّ عمر بن الخطاب في خلافته قال لأبي بن كعب:

إنّي قرأت هذه الآية فوقعت منّي كلّ موقع، و اللّه إنّي لأضربهم و أعاقبهم. فقال له أبيّ: إنّك لست منهم إنّك مؤدّب معلّم.

فإن ثبت النزول فيه خاصّة فقد ثبت، و إلا فالآية متناولة له بالاخبار المتظاهرة عن النبي 6 على الخصوص، منها الحديث المسلسل، و في بعض رواياته: (من آذى شعرة منك) فهو خاصّ له- و في بعضها: (شعرة مني) و هي متناولة له لقوله 6 في عدّة أخبار: (أنت مني و أنا منك) و منها رواية عمر و جابر و سعد و أم سلمة و ابن عباس و أبي هريرة و أبي سعيد و عمرو بن شاس.

مقاتل بن سليمان بلخى در تفسير خود گفت: «و الذين يؤذون المؤمنين و المؤمنات بغير ما اكتسبوا» يعنى بدون اينكه گناهى از آنان سر زند. آنان را اذيت مى‌كنند «فقد احتملوا بهتانا» يعنى آنچه واقع نشده است «و اثما مبينا» گناهى آشكار. گفته شده كه اين آيه درباره علىّ بن ابى طالب 7 نازل شده است و اين زمانى بود كه جمعى از منافقان او را اذيت مى‌كردند و بر او دروغ مى‌بستند. عمر بن خطاب در زمان خلافت خود به ابىّ بن كعب گفت: من اين آيه را خواندم و در من تأثير كلى گذاشت، به خدا سوگند آنان را خواهم زد و شكنجه خواهم كرد. پس ابىّ به او گفت: تو از آنان نيستى و تو تعليم دهنده ادب و علم هستى.

اگر ثابت شود كه اين آيه در خصوص على است، كه ثابت شده وگرنه اين آيه با توجه به اخبار بسيارى كه از پيامبر رسيده، شامل على هم مى‌شود. از جمله آن اخبار حديث مسلسلى است كه در برخى از روايات آن آمده: «هر كس مويى از تو را اذيت كند» كه در اين صورت مخصوص على مى‌شود، و در بعضى از روايات آمده:

«مويى از مرا» اين تعبير نيز شامل او مى‌شود، چون پيامبر در چندين خبر گفته است:

«تو از منى و من از تو هستم» از جمله اين روايات، روايت‌هاى عمر و جابر و سعد و ام سلمه و ابن عباس و ابو هريره و ابو سعيد و عمرو بن شاس است.