و نيز فرموده‌اند: هر كس از بيم خدا به اندازه بال مگس از چشمش اشك بيرون آيد، خداوند او را از بيم بزرگ در امان مى‌دارد.

و فرموده‌اند: چون مردم به ديدار داود 7 مى‌آمدند، او را بيمار مى‌پنداشتند و حال آنكه او را بيمارى‌يى جز ترس از خداوند و آزرم از او نبود.

و فرموده‌اند: بنده مؤمن ميان دو بيم است، يكى بيم روزگار گذشته كه نمى‌داند خداوند نسبت به آن با او چه خواهد فرمود و ديگر روزگار باقى مانده از زندگيش كه نمى‌داند خداوند براى او چه مقدر فرموده است. بايد آدمى از خويش براى خويش توشه برگيرد و از دنياى خود براى آخرت توشه بردارد كه سوگند به آن كس كه جان من در دست اوست، پس از مرگ عذر خواهى وجود ندارد و پس از دنيا فقط دو سراى است، بهشت و دوزخ.[1] امام على بن الحسين 7 چنين سروده است:

«پادشاهى توانگر كه قضاى او باز نمى‌گردد، داناى كارگزارى كه فرمانش روان و چيره است. هر عزيزى در قبال عزت او چهره بر خاك مى‌سايد و هر دولتمندى در قبال خداى بزرگ كوچك است.

همانا پادشاهان سركش در قبال عزت صاحب عرش خاشع و تسليم و كوچكند.

خداوند با توجه به آنچه از گرفتارى‌هاى دنيا كه مى‌بينى، فرمان به رها كردن آن و زهد و پارسايى داده است. پس تلاش و كوشش كن و غافل مباش كه زندگى تو از ميان رونده است و تو به جهان ديگر و وادى مرگ خواهى رفت.

و دنيا را مجوى كه بر فرض به آنچه از آن مى‌جويى برسى، وصول به آن هم براى تو زيان بخش است.»[2] ديگرى سروده است:

«اى نفس! كوشش كن و آماده شو براى روزى كه در آن روز از همسر كارى‌

[1]. در اصول كافى، ص 70، ج 2، با اندك تفاوتى، و نيز در بحار الانوار، ص 367، ج 70، آمده است. م.

[2]. در البداية و النهايه ابن كثير، ص 109، ج 9، اين ابيات از قول ابن عساكر به حضرت سجاد نسبت داده شده است. ابيات مذكور كه مفصل است به همت استاد محمد مهدى خرسان مصحح محترم جلد 46 بحار الانوار، در پاورقى صفحات 83 تا 87 همان جلد، استخراج شده است. م.