داده مى‌شد چشم خود را بيرون آورد تا توبه‌اش پذيرفته شود و حال آنكه توبه ما در اين مورد عبارت است از نگهداشتن چشم از گناه و توبه با قلب و تصميم به دوباره انجام ندادن آن.

همچنين اگر عضوى از اعضاى ايشان به بدن زن نامحرم برخورد مى‌كرد، مى‌بايست آن عضو را از بدن خود جدا كند و حال آنكه توبه ما در آن مورد پشيمانى و دوباره انجام ندادن آن است.

برخى از ايشان پوشيده و در خلوت اگر گناهى انجام مى‌داد، گناه او بر در خانه‌اش نوشته مى‌شد كه فلان، پسر فلان، دوش، مرتكب اين گناه شده است و سروشى از آسمان بر او اين ندا را مى‌داد و رسوا مى‌شد و رازش آشكار مى‌گرديد و حال آنكه هر كس از ما گناهى كند و آن را از چشمها پوشيده بدارد خداى به فرشتگان خود مى‌گويد: اين بنده من گناه خود را از همنوعان خويش پوشيده داشت، زيرا اعتقادش به آنان اندك است و حال آنكه به من پناه آورد كه شايد رحمت من او را فرا گيرد.

گواهى مى‌دهم كه به سبب اعتقاد او به رحمت من آن گناهش را بر او بخشيدم. و چون روز رستاخيز اين بنده براى حساب نگهداشته شود، پروردگار به او مى‌فرمايد: اى بنده من! اين من بودم كه اين گناه را در دنيا بر تو پوشيده داشتم و امروز هم آن را بر تو پوشيده مى‌دارم.

از جمله فضيلتهاى ديگر اين امت، اين است كه گروهى از فرشتگان گرامى براى آنان به آمرزش خواهى و طلب رحمت از خداوند متعال گماشته شده‌اند. خداوند متعال در اين مورد فرموده است: «فرشتگانى كه عرش خدا را بر دوش مى‌كشند و آنان كه بر گرد عرشند به ستايش خداى خود تسبيح مى‌گويند و به او ايمان دارند و براى اهل ايمان از خدا آمرزش مى‌طلبند.» (آيه هفتم سوره غافر.) ديگر آن است كه خداوند متعال اين امت را در اين جهان به منزله گواهانى بر خلق گماشته است و در آخرت هم آنان را گواه و شفيع قرار داده است و پيامبر 6 فرموده‌اند: مؤمنان در دنيا گواهانند، آنچه را نيكو ببينند و نيكو بدانند همان در نزد خداوند هم پسنديده و نيكوست و آنچه را زشت ببينند، آن در پيشگاه خدا هم زشت است.

پيامبر 6 فرموده‌اند: اى كاش برادران خود را مى‌ديدم. گفتند: اى رسول خدا! آيا ما كه به شما ايمان آورده‌ايم برادران شما نيستيم و حال آنكه همراه شما هجرت‌