كسى نيست كه با پيامبر 6 بدرود گفته و مگر او كسى نيست كه جبريل 7 در غسل دادن و كفن كردن پيامبر ياور او بوده است؟ كسى كه در او آنچه در ايشان است موجود است و در آن شك ندارند و حال آنكه نكوييهايى كه در او موجود است در اين قوم نيست. چه چيزى شما را از او بازداشته است؟ كاش مى‌دانستيم.

همانا كه اين بيعت شما از مغبون‌ترين مغبونهاست.» از ابو الحسن على بن عبد الله بن ابى يوسف بن ابى سيف مداينى نقل است كه معاويه براى امير المؤمنين 7 نوشت كه اى ابو الحسن! براى من فضايل بسيارى است. پدرم از سالارهاى دوره جاهلى بود و خودم در اسلام پادشاه شدم و من برادر زن پيامبر 6 و دايى مؤمنان و كاتب وحى هستم. چون امير المؤمنين 7 اين نامه را خواند، فرمود: آيا پسر زن جگرخواره به فضايل خود بر من فخر مى‌فروشد؟ اى غلام! چنين بنويس و اين ابيات را املاء فرمود: «محمد 6 پيامبر خدا برادر و پدر همسر من است و حمزه سيد الشهداء عموى من است، و جعفرى كه هر ظهر و شام همراه فرشتگان پرواز مى‌كند، برادر تنى من است. دختر محمد مايه آرامش و همسر من و گوشت بدنش با گوشت و خون من وابسته است. دو نوه احمد 6 كه از زهرايند پسران منند و كداميك از شما سهمى چون سهم من دارند؟ از همه شما زودتر مسلمان شدم، در حالى كه كودكى بودم كه به حد بلوغ نرسيده بودم. رسول خدا 6 روز غدير خم ولايت خود بر شما را براى من واجب و لازم فرمود، و من همواره با شمشير خود بر قوم خويش ضربه زدم تا آنكه در قبال اسلام خوار و زبون شدند. اى واى و واى و آوخ بر كسى كه فردا خداى خود را در حالى كه گناه ظلم و ستم بر دوش اوست ملاقات كند.»[1] و چون معاويه اين نامه را خواند به خدمتگزار خود گفت: آن را پاره كن و از ميان ببر كه مبادا مردم شام به پسر ابو طالب گرايش پيدا كنند.

[1]. اين ابيات با اختلاف لفظى اندك و دو بيت اضافه در ديوان منسوب به امير المؤمنين على7 همراه با ترجمه آقاى محمد جواد نجفى و هم در صفحه 238 جلد 38 بحار الانوار به نقل از روضة الواعظين آمده است. ولى در مجموعه‌يى كه با نام« من الشعر المنسوب الى الامام الوصى على بن ابى طالب» به اهتمام عبد العزيز سيد الاهل در بيروت چاپ شده نيامده است. م.