(1)

كيفر آن كس كه مطلبى را براى ريختن آبروى مؤمن بازگو كند

(2) [959] 1- ... امام صادق 7 فرمود: هر كه مطلبى را بازگو كند تا آبروى مؤمن را بريزد و خوارش سازد تا او را از چشم مردم بيندازد خداى گرامى و بزرگ او را از ولايت و سرپرستى خويش درآورد و به ولايت شيطان واگذار كند.

(3)

كيفر آن كس كه مؤمنى را از اقامت گزيدن در خانه‌اش بازدارد

(4) [960] 1- ... امام صادق 7 فرمود: هر كه خانه [ديگرى هم‌] داشته باشد و مؤمنى به سكونت گزيدن در آن خانه نياز داشته باشد و او نگذارد، خداى گرامى و بزرگ فرمايد: فرشتگانم! بنده‌ام به سكونت گزيدن بنده ديگرم در دنيا بخل ورزيد، به بزرگى‌ام سوگند كه هرگز او را در بهشت خويش جاى ندهم.

(5)

كيفر آن كس كه از مؤمن عيبجويى كند

(6) [961] 1- ... ابى برده گويد: پيامبر خدا 6 با ما نماز گزارد و پس آنگاه شتابناك به پا خاست و به سوى در مسجد رفت و دست بر در نهاد و با صدايى بلند بانگ برداشت: اى ايمان آورندگان به زبان كه ايمان در دلتان جاى نگرفته! عيب‌هاى مؤمنان را نجوييد؛ زيرا هر كه عيب‌هاى مؤمنان را بجويد خداوند نيز در پى عيب‌هاى او باشد و هر كه خداوند عيب‌هايش را بجويد رسوايش سازد هر چند درون خانه‌اش باشد.

(7)

كيفر آن كس كه بر خدا گستاخى و بى‌پروايى كند

(8) [962] 1- ... امام صادق 7 فرمود: همانا قومى بر گناهان بسيارى دست يازيدند ولى بر سرانجام كار بسيار نگران و ترسان بودند. گروهى ديگر آنان را گفتند: [پروا مداريد] گناهانتان به گردن ما. پس خداى گرامى و بزرگ بر گروه دوم عذاب فرو فرستاد و سپس فرمود: آنان از من ترسيدند و شما گستاخى و بى‌پروايى نموديد.