كيفر كسى كه با گفتن نيم كلمه در قتل مؤمنى شركت كند

1. محمّد بن ابى عمير مى‌گويد: تنى چند از راويان براى من نقل كردند كه امام صادق 7 فرمود: هر كس با گفتن نيم كلمه در قتل مؤمنى شركت كند، روز قيامت در حالى وارد مى‌شود كه بر پيشانى او نوشته شده است: اين شخص از رحمت خدا نوميد است.

2. حمّاد بن عثمان از امام صادق 7 يا از كسى كه از آن حضرت نقل كرده روايت نموده است كه فرمود: روز قيامت در حالى كه همه مردم در موقف حساب قرار دارند، مردى به سوى مردى ديگر مى‌آيد و او را به خون مى‌آلايد. آن مرد خون آلود شده مى‌گويد: اى بنده خدا، مرا با تو چه كار است؟ مى‌گويد: در فلان روز تو فلان كلمه را گفتى و كمك به قتل من كردى.

كيفر كسى كه از روى عمد ديگرى را بكشد

1. ابان از كسى كه به او خبر داده نقل كرده است كه از امام صادق 7 در باره كسى كه ديگرى را از روى عمد كشته است سؤال كردند، فرمود: جزاى او آتش است.

2. حمران مى‌گويد: به امام باقر 7 گفتم: اين كه خداوند فرموده است: «بدين سبب بر بنى اسرائيل نوشتيم كه هر كس ديگرى را بدون قصاص و يا فساد در زمين بكشد چنان است كه گويى همه مردم را كشته است» [مائده، 32] براى چيست، با اينكه او يك تن را كشته است؟ فرمود: او را در مكانى از دوزخ جاى مى‌دهند كه آخرين حدّ شدت عذاب دوزخيان در آنجاست، كه اگر كسى همه مردم را بكشد به همان مكان خواهد رفت. گفتم: اگر شخص ديگرى را نيز بكشد چگونه است؟ فرمود: عذابش بيشتر خواهد شد.

3. جابر بن يزيد از امام باقر 7 نقل كرده است كه فرمود: نخستين چيزى كه روز قيامت خدا در باره آن داورى مى‌كند خونهاست؛ پس دو پسر آدم را مى‌آورند و ميانشان حكم مى‌كنند، آن گاه به حساب كسانى كه پس از آن دو، خونى ريخته‌اند مى‌رسند تا اينكه كسى از پيشينيان باقى نمى‌ماند. سپس نوبت به ديگران مى‌رسد، پس مقتول قاتل خود را مى‌آورد در حالى كه خون بر چهره‌اش جارى است، و مى‌گويد:

اين شخص مرا كشته است. خدا از او مى‌پرسد: آيا تو او را كشتى؟ پس قاتل نمى‌تواند