كس نمى‌تواند بشناسد، و همان گونه كه قدر خدا را هيچ كس نمى‌تواند بشناسد قدر پيامبرش را نيز كسى نمى‌تواند بشناسد، و چنان كه قدر پيامبرش را هيچ كس نمى‌تواند بشناسد قدر مؤمن را نيز كسى نمى‌تواند بشناسد. همانا مؤمن با برادرش برخورد مى‌كند و با او مصافحه مى‌نمايد و خدا بر آن دو نظر رحمت مى‌افكند و گناهانشان تا وقتى كه از يك ديگر جدا شوند همواره فرو مى‌ريزد، همان گونه كه باد سخت برگها را از درخت فرو مى‌ريزد.

پاداش كسى كه نعمتهاى الهى را بشناسد و خدا را بر آنها سپاس گويد

1. اسحاق بن عمّار مى‌گويد: امام صادق 7 به من فرمود: اى اسحاق، خداوند بر بنده‌اى نعمتى ارزانى نداشته كه آن بنده قدر آن را بشناسد و خدا را آشكارا بر آن سپاس گويد و فارغ شود مگر اينكه فرمان افزايش آن نعمت براى او صادر خواهد شد.

پاداش كسى كه چهل تا نود سال از عمر او بگذرد

1. على بن مغيره مى‌گويد: از امام صادق 7 شنيدم كه مى‌فرمود: هنگامى كه سنّ مؤمن به چهل برسد خداوند او را از سه بيمارى: ديوانگى، خوره و پيسى ايمن مى‌دارد، و چون به پنجاه برسد حساب را بر او آسان مى‌گيرد، و چون به شصت برسد توبه و بازگشت به سوى خدا را نصيب او مى‌كند، و چون به هفتاد برسد ملكوتيان او را دوست خواهند داشت، و چون به هشتاد برسد خداوند به فرشتگان مراقب او فرمان مى‌دهد كه نيكيهايش را بنويسند و گناهانش را رها كنند، و چون به نود برسد گناهان قديم و جديد او را مى‌آمرزد، و در زمره اسيران آزادشده خدا در زمين محسوب مى‌گردد.

2. محمّد بن طلحه مى‌گويد: امام صادق 7 فرمود: خداوند كسانى را كه سنّشان به هفتاد رسيده است گرامى مى‌دارد، و از آنان كه هشتاد ساله‌اند شرم دارد كه عذابشان كند.

3. خالد قلانسى مى‌گويد: امام صادق 7 فرمود: خداوند شرم دارد از اينكه مؤمنان هشتاد ساله را عذاب كند. و فرمود: روز قيامت پير هشتاد ساله را مى‌آورند و نامه عملش را به دستش مى‌دهند. ظاهر آن نامه كه بر مردم آشكار است چيزى جز گناه و نافرمانى نيست، و اين بر او طولانى مى‌نمايد. از اين رو مى‌گويد: پروردگارا، آيا مرا به سوى آتش دوزخ باز مى‌فرستى؟ خداوند جبّار مى‌گويد: اى پيرمرد، من شرم دارم از اينكه تو را عذاب كنم، زيرا تو در دنيا براى من نماز مى‌گزاردى. بنده‌ام را به بهشت ببريد.