بندگى شيطان و هوا دست بردارد، و به حضرت حق رجوع نموده، با قرار گرفتن در صراط مستقيم حيا و شرمندگى و عبادت و بندگى و خدمت به عباد خدا، گذشته‌ى خود را جبران نمايد.

اين واجب از نظر فقهى و شرعى واجب فورى است، يعنى همان لحظه توجه گنهكار به گناه، و اينكه با چه وجود مقدسى به مخالفت برخاسته، و نعمت چه منعمى را تبديل به گناه و معصيت كرده، و در برابر چه مولاى كريمى به مبارزه و جنگ برخاسته، و رو در رو با چه وجود مهربانى شده، بدون معطلى و وقفه، و منهاى به تأخير انداختن درمان درد، بايد توبه كند، و ريشه‌ى گناه را در سرزمين وجود خود، با حرارت ندامت و آتش حسرت بسوزاند و زباله‌ى فحشا و منكرات را از صفحه‌ى جان و تن، و قلب و روح پاك نمايد، و از اين راه مغفرت و رحمت حضرت محبوب را از افق وجود خود طلوع دهد، كه به تأخير انداختن توبه به اميد آينده بدون شك نوعى گناه، و صورتى از معصيت، و امن از مكر الهى است، و ماندن در اين حالت از گناهان كبيره است.

حضرت عبد العظيم حسنى از حضرت جواد 7 از حضرت رضا 7 از موسى بن جعفر 7 از حضرت صادق 7 روايت مى‌كند كه در پاسخ عمرو بن عُبَيد كه از حضرت پرسيد: گناهان كبيره كدام است؟ و امام تمام گناهان كبيره را از قرآن مجيد براى او بيان كرد، از جمله‌ى كبائر فرمود: امن از مكر اللَّه است‌[1].

گنهكار براى توبه و انابه حق ندارد تعيين زمان كند، و برنامه‌ى رجوع به حق را موكول به آينده نمايد، و علاج درد و درمان بيمارى را در ايام پيرى و سستى به خود نويد دهد.

چه ضمانتى براى اهل گناه وجود دارد كه به آينده‌اى كه به آن چشم دوخته‌اند برسند؟ چه كسى به شخص جوان تعهد داده كه جوانى را پشت سر گذاشته به‌

[1] - كافى: 2/ 285، باب الكبائر، حديث 24؛ وسائل الشيعه: 15/ 318، باب 46، حديث 20629.