به گناه اقرار نكرد، از گناه پشيمان نشد، خود را سرزنش ننمود، عزم توبه نكرد و از رحمت خداوند مأيوس شد؛ و آدم 7 به پنچ چيز سعادتمند شد: به گناهش اقرار كرد، بر معصيتش پشيمان شد، خود را سرزنش نمود، در توبه شتاب كرد و از رحمت حق نااميد نشد[1].

يحيى بن معاذ گفت: پرخور، قدرت و قوتش زياد مى‌شود و هركس قدرتش زياد شود، شهوتش اضافه مى‌شود و هركس شهوتش زياد شود، گناهش فراوان مى‌گردد و هركس گناهش فراوان شود، سنگدل مى‌گردد و هركس سنگدل شود، در آفات دنيا و زر و زيورش غرق مى‌گردد[2].

درباره‌ى صفات اوليا گفته شده: اينان را سه خصلت است: اول: سكوت و حفظ زبان است كه درِ نجات مى‌باشد. دوم: خالى بودن شكم است كه آن كليد خيرات است. سوم: به زحمت انداختن نفس در عبادات و روزه‌ى روز و عبادت شب است‌[3].

بدون شك هر گنهكارى اگر به نسخه‌ى شفابخش حق، و پيامبر و امام معصوم، و عالم ربانى عمل كند، گناهش بخشيده و روح بيمارش درمان مى‌شود.

گنهكار بايد به اين حقيقت توجه كند كه بعثت انبيا، و امامت امامان، و علم و حكمت عالمان براى اين بوده كه بيماريهاى فكرى و روحى و اخلاقى و عملى انسانها معالجه شود، بنابراين معنا ندارد گنهكار به منزل نااميدى بنشيند، و قلب خود را آلوده به يأس كند و گناهش را ادامه دهد، و بر شقاوت و بدبختى‌اش بيفزايد، بلكه بر او واجب است با توجه به تعاليم حق و دستورات انبيا و ائمه‌

[1] - مواعظ العددية: 278.

[2] - مواعظ العددية: 280.

[3] - مواعظ العددية: 192.