10- علل از دست رفتن نعمت‌

از صريح آيات قرآن مجيد، به ترتيب در سوره‌ى اسراء آيه‌ى 83، قصص آيات 76 تا 79، الفجر آيات 17 تا 20 و الليل آيات 8 تا 10 استفاده مى‌شود كه امور زير باعث زوال نعمت، و تهيدستى و تنگدستى و ضيق معيشت و خوارى و ذلت است:

مست شدن از نعمت، گرفتار آمدن به غفلت، فراموش كردن نعمت دهنده، در يك كلام روى گرداندن از حق و كبر ورزيدن در برابر دستورات الهى و موضع‌گيرى خصمانه در مقابل خداوند و فرهنگ پاك قرآن و نبوت و امامت.

اين معانى از آيه‌ى شريفه‌ى زير استفاده مى‌شود:

«وَ إِذا أَنْعَمْنا عَلَى الْإِنْسانِ أَعْرَضَ وَ نَأى‌ بِجانِبِهِ وَ إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ كانَ يَؤُساً»[1].

مغرور شدن به نعمت، نشاط و شور بيش از اندازه به خاطر ثروت، بى‌توجهى به زاد و توشه‌ى آخرت از راه مصرف كردن نعمت در رابطه با اهل استحقاق، بخل از نيكى و احسان، فساد و افساد با كمك‌گيرى از نعمت، تصور به دست آوردن نعمت با دانش و بينش و زرنگى خود، فخر فروشى به مردم با جلوه دادن ثروت و زينت و زيور، و امورى از اين قبيل و مسايل و برنامه‌هايى مشابه اين حركات، اين معانى از آيات 76 تا 83 سوره‌ى قصص استفاده مى‌گردد.

اكرام نكردن به يتيم، بى‌رغبتى به كمك و احسان به از كار افتاده، خوردن ارث وارثان ناتوان و ضعيف، فريفتگى و عشق شديد به مال و ثروت، اين واقعيات از

[1] - اسراء( 17): 83.