مجموعه‌ى عظيم از معارف، زمينه‌ساز يقين و ايمان به غيب است.

خدا

قرآن مجيد خداوند مهربان را بانى و به وجود آورنده‌ى هستى، و همه‌ى موجودات آفرينش معرفى مى‌كند، و تمام انسانها را به عبادت و فرمانبردارى از حضرت او دعوت مى‌نمايد، و شريك قرار دادن براى او، و سخن گفتن از ضد و ند و كفو را در كنار او محصول غفلت و جهل و انكار حقيقت دانسته، و چيزى را غير او مطرح كردن خلاف وجدان و فطرت به حساب آورده و بشر را به تفكر و انديشه‌ى صحيح در رابطه با صاحب هستى تشويق نموده و با دلايل فطرى و عقلى و طبيعى و علمى هر عاملى را در به وجود آوردن هستى جز خدا مردود دانسته، و به جمله‌ى: «خود به خود به وجود آمدن اشيا» را كه جمله‌اى است پوچ و بى‌معنى و بى‌دليل، خنده‌ى مسخره كرده و آن را دور از منطق علمى و عقل سليم دانسته، و خلاصه با آيات شريفه‌اش به علاج بيمارى غفلت و جهل بشر اقدام نموده، و پرده‌ى اوهام و خيالات و شك و ترديد را با بيدار كردن فطرت و تحريك وجدان، از جلوى چشم عقل و ديد قلب انسان كنار زده، و خدا را با بينات و دلايل نشان داده، و به اين معنا توجه داده كه حقيقت در آيينه‌ى هستى از خورشيد وسط روز تابناك‌تر است، و نسبت به وجود مقدس حق هيچ شك و ترديدى وجود ندارد:

«... أَ فِي اللَّهِ شَكٌّ فاطِرِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ يَدْعُوكُمْ لِيَغْفِرَ لَكُمْ مِنْ ذُنُوبِكُمْ...»[1].

آيا در خدايى كه آفريننده‌ى آسمانها و زمين است شكى هست؟ خداوند شما را

[1] - ابراهيم( 14): 10.