نمايند.

قرآن كه كتاب هدايت است مردم را بدين صورت به نعمت‌هاى الهى توجه مى‌دهد:

«يا أَيُّهَا النَّاسُ اذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ هَلْ مِنْ خالِقٍ غَيْرُ اللَّهِ يَرْزُقُكُمْ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ فَأَنَّى تُؤْفَكُونَ»[1].

اى مردم! نعمت‌هاى خدا را بر خود توجه كنيد، آيا آفريننده‌اى جز خدا هست؟ خدايى كه از آسمان و زمين به شماروزى مى‌دهد، جز او معبودى نيست پس به كجا روى مى‌آوريد؟

آرى تمام نعمت‌ها با فوايدى كه دارند دليل بر يگانگى حق، و برهان بر توحيد ذات و راهى آسان براى شناخت حضرت حق است.

4- شكر نعمت‌

برخى از مردم تصور مى‌كنند شكر به اين معناست كه پس از استفاده از جميع نعمتهاى حضرت حق بگويند: الهى شكر، يا اعلام كنند الحمد للّه‌، يا نهايتاً جمله‌ى نورانى‌ الحمد للّه رب العالمين‌ را به زبان جارى كنند، در صورتى كه در برابر اين همه نعمت‌هاى عظيم مادى و معنوى، معقول نيست با گفتن يك كلمه‌ى فارسى يا يك جمله‌ى عربى معناى واقعى شكر تحقق پيدا كند.

شكر بايد متناسب با مقام منعم و هماهنگ با نعمت باشد، و اين معنا جز با يك سلسله قول و فعل و حال ظهور نمى‌كند.

مگر مى‌توان با گفتن الهى شكر يا الحمد للّه‌، در برابر اين همه عنايت و لطف خداوند شاكر به حساب آمد؟!

[1] - فاطر( 35): 3.