كسى كه توبه كند خداوند توبه‌اش را مى‌پذيرد، و به اعضاء بدنش امر مى‌شود گناهانش را مستور بدارد، و به قطعه‌هاى زمين گفته مى‌شود گناهانش را بپوشاند، و آنچه حافظان عمل نوشته‌اند از يادشان برده مى‌شود.

امام صادق 7 فرمودند: خداوند به داوود پيغمبر وحى كرد:

انَّ عَبْدِىَ الْمُؤمِنَ اذَا اذْنَبَ ذَنْباً ثُمَّ رَجَعَ وَتَابَ مِنْ ذَلِكَ الذَّنْبِ وَاسْتَحْيى‌ مِنّى عِنْدَ ذِكْرِهِ غَفَرْتُ لَهُ، وَانْسَيْتُهُ الْحَفَظَةُ وَابْدَلْتُهُ الْحَسَنَةَ وَلَا ابالى وَانَا ارْحَمُ الرَّاحِمينَ‌[1].

همانا بنده‌ى مؤمنم زمانى كه مرتكب گناهى شد، سپس از آن گناه روى گرداند و توبه كرد، و به وقت ياد آن گناه از من شرمنده شد، او را مى‌آمرزم، و گناه را از ياد نويسندگان عملش مى‌برم، و معصيتش را به حسنه تبديل مى‌كنم و باكى ندارم كه من مهربانترين مهربانانم.

پيامبر بزرگ اسلام در روايت مهمى فرمودند: آيا مى‌دانيد تائب كيست؟

عرضه داشتند: نمى‌دانيم. فرمودند: هرگاه عبد توبه كند ولى صاحبان حقوق مالى را از خود راضى نكند تائب نيست، و هر كس توبه كند ولى به عبادتش نيفزايد تائب نيست، و كسى كه توبه كند ولى لباسش را تغيير ندهد تائب نيست، و آن كه توبه كند ولى دوستانش را عوض نكند تائب نيست، و هركس توبه كند ولى مجلسش را تغيير ندهد تائب نيست، و هر آن كه توبه نمايد ولى رختخواب و تكيه‌گاهش را عوض ننمايد تائب نيست، و هركس توبه كند ولى اخلاق و نيتش را عوض ننمايد تائب نيست، و هر آن كه توبه كند ولى قلبش را به روى حقايق باز نكند و در مقام انفاق برنيايد تائب نيست، و هركس توبه كند اما

[1] - ثواب الاعمال: 130، ثواب من أذنب ذنباً ثم رجع و تاب؛ وسائل الشيعه: 16/ 74، باب 86، حديث 21017.