«وَ تُوبُوا إِلَى اللَّهِ جَمِيعاً أَيُّهَا الْمُؤْمِنُونَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ»[1].

اى اهل ايمان! همگى به سوى خدا باز گرديد، از تمام گناهان خود توبه كنيد، باشد كه رستگار شويد.

راغب اصفهانى در كتاب مفردات مى‌گويد: فلاح در قيامت عبارت است از حيات بدون مرگ، عزت بى‌ذلت، علم منهاى جهل، غناى بدون تهيدستى‌[2].

«يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحاً»[3].

اى كسانى كه ايمان آورديد! به جانب خدا باز گشته، از تمام معاصى خود توبه كنيد، توبه‌ى خالص.

در اين آيات، خداوند مهربان اهل ايمان و غير آنان را امر به توبه مى‌نمايد، اطاعت از امر حق واجب و موجب غفران و رحمت، و عصيان از امر خداوند حرام و مورث غضب و عذاب، و خزى دنيا و خوارى آخرت و هلاك ابدى و دايمى است.

2- راه توبه‌ى واقعى‌

توبه مسأله‌ى ساده و آسانى نيست، توبه همراه با يك سلسله شرايط معنوى و عملى قابل تحقق است.

حال ندامت، تصميم بر آينده‌اى ملكوتى و پاك، تبديل سيئات اخلاقى به حسنات اخلاقى، اصلاح عمل، جبران گذشته و تكيه كردن بر ايمان به خدا و قيامت عناصرى است كه ساختمان توبه از آنها ساخته مى‌شود، و بناى انابه از

[1] - نور( 24): 31.

[2] - مفردات راغب: 64، ماده‌ى( فلح).

[3] - تحريم( 66): 8.