كسب عزّت به سراغ اين و آن مى‌رويد. يا مى‌فرمايد: «انّ القوّة لِلّه جَميعاً»[1] تمام قدرت‌ها از اوست، بعد نتيجه مى‌گيرد كه چرا هر ساعتى دور يك نفر هستيم!؟

در اين آيه نيز مى‌فرمايد: همه مؤمنين با يكديگر برادرند، بعد مى‌فرمايد: اكنون كه همه برادر هستيد، قهر و جدال چرا؟ پس همه با هم دوست باشيد.

بنابراين براى اصلاح فرد و جامعه بايد مبناى فكرى و اعتقادى را اصلاح كرد، بعد رفتار انسان را.

طرح برادرى واخوّت وبكارگيرى اين واژه، از ابتكارات اسلام است. در صدر اسلام پيامبر 6 به همراه هفتصد و چهل نفر در منطقه «نخيله» حضور داشتند كه جبرئيل نازل شد و فرمود: خداوند ميان فرشتگان عقد برادرى بسته است، حضرت نيز ميان اصحابش عقد اخوّت بست و هر كس با ديگرى كه همفكرش بود برادر مى‌شد. مثلًا:

ابوبكر با عمر- عثمان با عبدالرحمن- سلمان با ابوذر- طلحه با زبير- مصعب با ابوايّوب انصارى- حمزه با زيدبن حارثه- ابودرداء با بلال- جعفر طيّار با معاذبن جبل- مقداد با عمّار- عايشه با حفصه- ام السلمه با صفيّه و شخص پيامبر 6 با حضرت على 7 برادر شدند.[2]

در جنگ احد پيامبر اكرم 6 دستور داد دو نفر از شهدا (عبداللَّه‌بن عمر و عمربن جموح) را كه ميانشان برادرى‌

[1] -بقره، 165

[2] -بحار، ج 38، ص 335