افرادى كه نور ايمانشان كم است، جز گناهان بزرگ چيزى به نظرشان نمى‌آيد و لذا گاهى مى‌گويند: ما كسى را نكشته‌ايم! از ديوار خانه‌اى بالا نرفته‌ايم! و گناه را تنها اين قبيل كارها مى‌پندارند، امّا اگر نور ايمانشان زياد باشد، تمام لغزش‌هاى ريز خود را مى‌بينند و به درگاه خدا ناله مى‌كنند.

يكى از دلايل آنكه امامان معصوم آن همه گريه و مناجات داشته‌اند، همان نور ايمان و معرفت آنان بوده است.

آرى، اگر كسى نسبت به خود خوش‌بين شد (و هيچ سوء ظن درباره افكار و رفتار خود نداشت)، هرگز ترقّى نمى‌كند.

او مثل كسى است كه دائماً به عقب خود نگاه مى‌كند و راههاى طى شده را مى‌بيند و به آن مغرور مى‌شود، ولى اگر كمى به جلو نگاه كند و راههاى نرفته را ببيند، خواهد دانست كه نرفته‌ها چند برابر راههايى است كه رفته است!

آيا وقتى كه مى‌بينيم قرآن به پيامبرش با دستور «قُل ربّ زِدنى عِلما»[1] مى‌فرمايد: به دنبال زياد شدن علم خود باش، و با دستور «شاوِرهُم فِى الامر»[2] مى‌فرمايد: تو با مردم مشورت كن، و با دستور «فاذا فَرَغتَ فَانصَب»[3] مى‌فرمايد: هر لحظه از كارى آزاد شدى بايد كار جديدى را به شدّت دنبال كنى، با اين دستوراتى كه خداوند به اشرف مخلوقات دارد، آيا صحيح است امثال ما خود را

[1] -طه، 114

[2] -آل‌عمران، 159

[3]- شرح، 7