7- از ابو حمزه ثمالى روايت است كه امام صادق 7 فرمود: به خدا آن گونه اميدوار باش كه بر نافرمانيش جرات نكنى، و از خدا آن گونه بترس كه از رحمتش مأيوس نگردى.

8- حضرت امير المؤمنين 7 در نهج البلاغه فرمود: (بعضى از افراد است كه با همه گناهكارى و نافرمانبرى) به گمان خود ادعا دارد كه اميدوار به خدا است، سوگند به خداوند بزرگ كه دروغ مى‌گويد، چه شده است كه اميدش در عملش ظاهر نمى‌گردد، اميد هر كسى در عملش شناخته مى‌شود مگر اميد به خدا كه آن ظاهرشدنى نيست، و هر ترس مى‌تواند آشكار و محقق باشد مگر ترس از خدا كه آن را به سلامت و وضوح نمى‌توان شناسائى كرد، چگونه درست است كه بنده‌اى در كارهاى بزرگ به خدا اميد مى‌بندد ولى در كارهاى كوچك ببندگان خدا اميدوار مى‌گردد، براى بندگان آنچنان فعاليت مى‌كند كه براى خداوند نمى‌كند، چگونه است كه خداوند در آنچه نسبت به بندگان انجام مى‌دهد در نظر گرفته نمى‌شود (و نسبت به عنايت و دائمى بودن فيض الهى به بندگان كوتاهى مى‌گردد)، (آيا اگر اميدوار به خدا باشى) مى‌ترسى كه در اميدت به خدا دروغگو باشى (و مى‌پندارى كه احتمالا اميدت دروغ از كار درآيد) و يا اينكه خدا را محل اميدوارى نمى‌دانى. و نيز