2- باز امام صادق 7 در حديث ديگرى فرمود: حسد ايمان را خورده و از بين مى‌برد چنان كه آتش هيزم را خورده و از بين مى‌برد.

3- داود رقى گويد: شنيدم كه امام صادق 7 فرمود: از خدا پرهيز كنيد و حسد نكند بعضى از شما بر بعضى ديگر.

4- رسول خدا 6 فرمود: نزديك (و ممكن) است فقر موجب كفر شود و نزديك است كه حسد بر قضا و قدر غلبه كند.[1]

[1] - اينجا لازم است در دو قسمت توضيح داده شود: اول در باره فقر، دوم در باره غلبه حسد بر قدر. در موضوع اول بايد گفت: منظور از فقرى كه موجب كفر مى‌شود عبارت است از آنكه انسان همواره خود را بدون توجه به خدا محتاج به مردم بداند و با عجز و التماس در مقابل مردم اظهار فقر كند، زيرا در اين صورت از رازق دانستن خدا چشم پوشيده و در روزى دادن به خداوند شريك قائل شده و دست نياز بسوى مردم دراز مى‌كند. و نيز ميتوان از( فقر موجب كفر) چنين تعبير كرد كه چون شكم گرسنه خدا را نمى‌شناسد گاهى مى‌شود كه فقر و تهيدستى بقدرى به انسان فشار آورد كه اگر ايمان ضعيف باشد به خداوند كفر و ناسپاسى ورزد. پس معلوم است كه منظور تنها ندارى نيست بلكه منظور بريدن از خالق و دلبستن به خلق است، چرا كه پيغمبر خدا6 مى‌فرمايد:

ُ الفقر فخرى و به افتخر على جميع الأنبياء

« فقر افتخار من است و بواسطه آن بر تمام پيامبران افتخار مى‌كنم» كه در اينجا نيز منظور هم فقر واقعى است و هم احساس خالص نياز به خداوند بى‌نياز:

در موضوع دوم بايد گفت: منظور از غلبه حسد بر قدر شايد اين باشد كه آنچه از خير و نيكى بر شخص حسود مقدر شده است ممكن است در اثر حسدش تغيير يافته و به بلاء و مصيبت تبديل شود. و شايد منظور اين باشد كه شخص حسود خيال مى‌كند با حسدى كه نسبت به فردى ابراز مى‌كند مى‌تواند سرنوشت خوب او را دگرگون كند در حالى كه سرنوشت افراد با حسد مخالفينشان تغيير پذير نمى‌باشد.( مترجم)